Het gonsde om mij heen. Vooral via vrienden en bekenden sijpelden berichten binnen. De vraag direct aan mij stellen kon als pijnlijk ervaren worden. Welke emoties haal je dan op je hals? Bij voorbaat werd het heel sneu voor mij gevonden. Een scheiding gun je niemand en zeker mij niet. Zo lief en plagend als ik altijd over mijn echtgenoot schrijf. De stukjes altijd zo grappig en relativerend over relatiedingetjes die we allemaal wel kennen. Jammer, echt heel jammer.
En hoelang waren we al getrouwd? Zeker dertig jaar was de overtuiging. Voor de kinderen, drie toch?, moest het verschrikkelijk zijn. Sneu, echt heel sneu. Gek dat ze er nooit iets over gelezen hadden. Niets over frustraties, irritaties, verdriet dat het vermoeden van scheurtjes in de relatie gaf. Maar had ik twee jaar geleden niet geschreven over de koop van een ander huis? Was het niet zo dat vooral hij wilde verhuizen en zij zich wilde vastketenen op het vorige adres? Wel werd gemeend dat ik uiteindelijk heel blij met het nieuwe huis was. Misschien, zo opperde iemand, had ik mijzelf met die woorden proberen te overtuigen dat het goed was. De koop was immers gesloten, het oude huis verkocht.
En er was toch ook eens een stukje verschenen over Hare Heiligheid haar achternaam? Waarom dan expliciet ‘Ina Vertelman’ bij de vorige column?
Zo zie je maar weer, zei een ander, je kan nooit achter de voordeur van iemand anders kijken. Geluiden van de tamtam bereikten mij en ik genoot van de kostelijke impact die een foute naamgeving kan hebben. Vandaag presenteer ik met hetzelfde plezier de rekening aan de redactie. Voor dit stukje.