Van gedrang bij de ingang van het gemeentehuis is geen sprake. En angst hebben voor een tekort aan zitplaatsen is niet nodig. Voor de mensen die binnendruppelen zijn er stoelen genoeg.
Direct bij binnenkomst krijg ik een tasje uitgereikt met daarin een pen, vervaardigd uit gerecycled materiaal, een rol met 100% afbreekbare pedaalemmerzakken en een digitale afvalweger met haak . Ook zit er een intentieverklaring in die later door wethouder Vincent Reus voorgelezen wordt, waarna ieder zijn handtekening onder de verklaring zet.
Maar eerst is er nog koffie en ik sluit me aan bij bekende en onbekende gezichten. De inhoud van het tasje wordt besproken. ‘Onzin’ zegt iemand over de afvalweger ‘geldverspilling, een keuken- of personenweegschaal voldoet ook.’ Ik vind ‘m wel handig, zeker omdat je er ook koffers mee kan wegen. Met een vliegvakantie altijd een dingetje.
Al snel gaat het om wezenlijke dingen. ‘De chipszak, waar gooi jij die in?’
‘ En het koffiemelkpak mag echt niet bij het plastic door de binnenvoering van aluminium.’
‘Dat wist ik niet, doe ik het steeds fout!’
‘Dit kartonnen koffiebekertje, dat kan gewoon bij oud papier.’
‘Nee! Het heeft een plastic coating net als melkpakken, dus bij het plastic.’
Inderdaad, het bekertje doormidden scheuren lukt niet.
We blijken allen verwarde zoekers die net zo gemotiveerd zijn als dat we tegen wanhoop aan zitten. We zijn de enigen niet blijkt later.
Sander Willemsen van het 100-100-100 campagneteam start door te vertellen dat de actie in 2014 in Zwolle is begonnen. Sindsdien hebben 75 gemeenten meegedaan of zijn er nog mee bezig, zoals de 29 gemeenten, waaronder Drechterland, die 1 april starten.
Enthousiast weidt hij uit over de doelstelling om het restafval drastisch te reduceren. Over de recycleproducten die alleen vervaardigd kunnen worden als het afval scheiden zorgvuldig gebeurt, en over de actie. Die wordt zoveel anders. Leuker, spannender en interactiever dan welke actie ook.
93 dagen lang gaat er iets gebeuren: weekopdrachten, filmpjes, minirapportages, interviews, polls. De zeven dagen die overblijven zijn zondagen. Rust.
Ik weet niet hoe het de anderen vergaat, maar hij prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Kom maar op met de unieke persoonlijke accountgegevens. Geduld. Die krijgen we kort voor de startdatum.
Uitgelegd wordt hoe we punten gaan verdienen die in de speciale webwinkel uitgegeven kunnen worden. Gratis of met kleine bijbetaling zijn daar spullen verkrijgbaar die het scheiden van afval makkelijker moet maken.
Verstandig haakt Sander in op de commotie die ontstond na het nieuws dat veel van het apart ingezamelde plastic alsnog in de verbrandingsoven belandt. De aanwezige woordvoerder van het HVC wordt uitgenodigd daar iets over te zeggen. Hij is stellig in zijn uitspraak: negentig procent van het plastic wordt in Rotterdam gerecycled. tien procent is restafval, zoals achtergebleven vla etc. Het HVC krijgt er niets van terug. Niets van het plastic gaat naar de verbrandingsoven in Alkmaar.
Ik geloof hem, maar geloof ook dat er vast wel ergens ook dingen mis gaan. Tegelijkertijd denk ik dat aan alles wat zijn weg nog moet vinden tijd en aandacht gegeven moet worden zodat het honderd procent voldoet aan de doelstelling. Kritisch kijken en positieve feedback helpen daarbij. Goede initiatieven verdienen steun.
Honderd procent afval scheiden dus.
En er is werk aan de winkel. Thuis was vandaag een hele slechte dag voor mijn pedaalemmer in de keuken. Een eerlijk beeld:
Een tikkeltje hilarisch wordt het als wethouder Reus voorafgaande het voorlezen van de intentieverklaring aangeeft hoe graag Drechterland wilde aanhaken bij het project: ‘want alleen met het neerzetten van oranje containers ben je er niet.’ en ‘inwoners van de gemeente zijn enthousiast en super gemotiveerd.’ Enigszins vermakelijk omdat kort daarvoor Sander vertelde dat Drechterland als eerste gemeente bij de startbijeenkomst de honderd deelnemers nog niet heeft behaald.
De teller staat op 87. Maar aanmelden kan nog! Tot eind maart. Persoonlijk zou ik het leuk vinden als er jongeren zijn die zich actief bezig willen houden met de actie. Want twee dingen vallen me op als ik rond kijk: een oververtegenwoordiging van vrouwen en een geschatte gemiddelde leeftijd van vijftig. Het lijkt mij bijvoorbeeld een prachtig project voor scholieren. Altijd wel een vak te vinden waar dat prachtig ingepast kan worden.
Tijdens het laatste deel van de geplande tijd kunnen vragen gesteld worden.
Over kurken die een deelneemster al jaren overtuigd in de gft bak gooit en die nu leert dat ze het voortaan in de zwarte bak moet gooien. Maar vooral gaat het over de containers. Diverse knikken instemmend wanneer iemand zijn ergernis uitspreekt over de nog grotere zwarte bak die we nu gekregen hebben. ‘Terwijl er nu nog maar een fractie inzit, door de komst van de oranje container.’
Volgens de afgevaardigde van het HVC is het mogelijk om die in te ruilen voor een kleinere. Mensen die belangstelling hebben mogen hun e-mailadres achterlaten.
Een vrouw die bij vluchtelingenwerk werkt vraagt zich af waarom er geen stickers met plaatjes voor containers beschikbaar zijn voor anderstaligen. ‘Alleen in Drechterland zijn al dertig gezinnen gehuisvest. Met de vele Polen gaat het om honderden gezinnen die geen Nederlands kunnen lezen.’
De suggestie wordt meegenomen.
Een moeder vertelt enthousiast over groep zeven met wie ze een rondleiding bij HVC had. ‘Is er een open dag? Want als je daar bent geweest weet je echt waarvoor je het doet. Het was fantastisch om te zien en horen hoe dat gaat.’ Een HVC pr medewerkster staat op en geeft aan dat het bedrijf niet aan open dagen doet, maar dat groepen zich altijd kunnen aanmelden. Hà! Groep 100-100-100 Drechterland schrijft zich ter plekke in voor een rondleiding. Leuk, van 87 individuen naar een team, binnen een uur. Wethouder Reus lijkt gelijk te krijgen met zijn uitspraak over enthousiaste burgers.
Dan de vraag over wat te doen als je oranje container vol zit, ver voor de ophaaldatum. Mag er dan een losse zak met plastic naast staan? Het antwoord is duidelijk, nu nog wel, op termijn niet meer.
De aanwezige afvalcoach maakt zich kenbaar. Zij is één van de mensen die de bij de weg gezette containers gaat controleren op inhoud. Wanneer dat afwijkt van de containerbestemming belt zij bij de mensen aan om daarover in gesprek te gaan. Haar ervaring is dat de grijze huisvuilzak gebruikt wordt om plastic in te stoppen dat niet meer in de bak kan. Mag niet. Aan de buitenkant is niet te zien dat er plastic in zit waardoor die niet meegenomen zullen worden.
De ene na de andere vinger wordt opgestoken. Zoveel vragen, zoveel onduidelijkheden. Tegelijkertijd zoveel gemotiveerdheid.
Zelfs bij het fietsenrek buiten gaan de gesprekken door. ‘Ik doe al jaren mijn best, maar honderd procent lukt me niet.’ Het lijkt topsport waarbij de lat steeds hoger gelegd wordt. Ik spreek de man bemoedigend toe, we zijn een team, we moeten elkaar steunen. Een topper is hij, alleen al omdat hij zich voor de goede zaak, het milieu wil inzetten.
Wanneer ik later op de avond in bed kruip, begint mijn man over de HVC app die hij heeft gevonden. De chipszak moet echt in de restcontainer door de aluminium coatinglaag aan de binnenkant.
Afvalverhalen in bed. Mijn god, waar eindigt dit…