Sportrisico

door | 12 jun 2016 | Hollander Schrijft

‘Ik merkte het aan mijn overhemden, die begonnen te spannen bij mijn schouders’. Hij probeert op nonchalante toon zijn trots te verbergen. De schouders van zijn toch al imposante lijf trekt hij nog breder.
‘Indrukwekkend’ lach ik hem toe.

Een mannelijke monumentale schouderpartij straalt rotsvast vertrouwen en kracht uit. Daar tegenaan wegkruipen lijkt garant te staan voor geborgenheid en veiligheid. Uiteraard zeg ik dat allemaal niet. Ik kijk wel uit.
Het zou mij kunnen karakteriseren als een afhankelijke, niet geëmancipeerde vrouw. Onwenselijk.

De onverwachte ontboezeming heeft me wel aan het denken gezet.
Zijn uitdijende torso heeft mijn zwemmaatje namelijk in het zwembad opgelopen. Welk risico om een vrouwelijke klerenkast te worden loop ik? Ik zwem niet zo vaak als hij, dus lijkt de kans daarop minimaal. Maar ik ben gewaarschuwd. Sportbeoefening moet echt met mate!
Zo heb ik borsten en billen zien verdwijnen bij atletes. Of zie ik juist sportsters met ballonkuiten, bouwvakarmen en betonnen dijen. Hoe geweldig de prestaties ook, dat vind ik jammer. Dus houd ik me in om het vrouwenvlees zacht op de botten te bewaren.

Laatst belde de waterrat mij op, of ik meeging extra banen trekken. Maar de schrik zat er nog in. Ik weerstond de verleiding en koos voor een middag bankhangen met een boek. Een vrouwenlijf vraagt offers.