Dag drie, Lima

door | 25 sep 2019 | Vamos a Peru

Alonso haalt Vita op die met ons wil ontbijten. Terwijl hij weg is komt zijn nichtje langs, ze gaat in de buurt naar school en komt regelmatig voor die tijd langs. Ze spreekt alleen Spaans, dus ik oefen met plezier mijn geringe woordenschat die toch weer iets groter is dan gisteren. Sophie praat in een vlot tempo en geeft mij complimenten, ze vindt het leuk dat ik zo mijn best doe. Ik mag mijn dochter wel 😉

De tafel moet nog gedekt worden en omdat nichtje weet waar alles staat, gaat ze samen met Sophie aan de slag. Wanneer Alonso even later terugkeert, heeft hij behalve Vita ook het kindermeisje van zijn zus mee. Zijn zus is even alleen met haar zoontje op stap en komt het kindermeisjje hier later ophalen. Als we gaan ontbijten wordt duidelijk dat ze allemaal mee-eten. En zo is de tafel met zeven mensen gevuld. Het is gezellig en mooi om mee te maken. Dit is een heel gastvrij gezin.

Na het ontbijt gaan wij Jos en Gerda ophalen, terwijl de rest de ontbijtboel opruimt. Voor het appartement van Jos en Gerda wachten wij tot ze naar buiten komen.

Ik maak een opmerking over de vele losse bedrading boven de grond, tussen hoge palen. Daarvan is veel illegaal geeft Alonso aan. Jos en Gerda vertellen dat ze vanmorgen nog de slotenmaker op bezoek hadden. Een van de vele sloten van de vele toegangsdeuren was kapot. De hoeveelheid sloten op deuren is soms indrukwekkend.

We rijden naar de kust, Sophie en ik op de extra uitgeklapte stoeltjes achterin in de auto met onze benen bijna in onze nek. Wij zijn de kleinsten, dus een discussie is daarmee uitgesloten.

We parkeren de auto en lopen langs de hoge kust met diep onder ons de Grote Oceaan. De pier die we ver beneden ons zien liggen geeft een Madurodamplaatje. We blijven wandelen langs de hoge kustlijn en komen bij een groot, in delen opgezet, mozaïek kunstwerk. Overal zijn teksten in verwerkt die allemaal te maken hebben met liefde tussen mensen, ongeacht de sekse. En die in vrijheid te mogen beleven. De moeder van Alonso maakt zich daar met haar organisatie hard voor. Zij is ook betrokken geweest bij de totstandkoming van dit project. Een groot beeld te midden van de mozaïeken toont een ineengestrengeld paartje.

Iets verder komen we beertje Paddington tegen. Het beeld is een cadeau van het Verenigd Koninkrijk. Het leuke beertje komt volgens het verhaal uit Peru vandaan. In het hoge glazen gebouw zetelt de Nederlandse ambassade. Alonso deed hier zijn inburgeringsexamen en kreeg daarvoor de hoogste cijfers.

We hebben trek in koffie en vinden een leuke plek met veel gezellige ‘tentjes’ bij elkaar. Ook Jhony, die vanmorgen moest werken, voegt zich bij ons. We willen wat lekkers bij onze drankjes en Alonso regelt dat het hele assortiment naar onze tafel gebracht wordt. Ter plekke kunnen we uitzoeken. We kiezen voor een aantal typisch Peruaanse lekkernijen en wisselen onderling hapjes uit. Het is weer heel gezellig met elkaar.

Na de koffiestop wandelen we naar de foto expositie waar werk van Alonso hangt. Naast zijn voltooide studie antropologie heeft hij zich ook toegelegd op fotografie. En niet onverdienstelijk. Enigszins verlegen neemt hij de complimenten voor de prachtige foto’s in ontvangst.

We lopen terug naar de auto’s en rijden naar Barranco. Theo en ik rijden nu met Jhony mee. Barranco is een wijk/district in Lima die bekend staat om zijn vele party’s, vooral in het weekend, die dan ook voor de nodige overlast zorgen. Drank en drugs, het bekende probleem.

Barranco staat op de Wereld erfgoedlijst, en dat is zeer begrijpelijk als je er doorheen wandelt. Het is een prachtig deel om te zijn. De gebouwen, de straatjes, de brug der zuchten, het groen, het kan moeiteloos als een sfeervol, romantisch decor dienen.

De tunnel waar we als laatste doorlopen is van mooi graffity werk voorzien. Alles rond het thema sterke mensen, sterke vrouwen die eigen keuzes willen en kunnen maken.

 

Wanneer we Barranco verlaten kopen we nog wat broodjes. In het winkeltje hangt een papier waarop staat dat plastic tassen niet langer gratis zijn. In een poging het gebruik terug te dringen, moet er betaald worden. Minder plastic voor het milieu. Ook hier, top! Weg met die zooi.

Dan zoeken we een barretje op en bestellen biertjes en wijntjes, het is zo gezellig met elkaar. We praten, we lachen. Fantastisch om met zo’n bijzonder samengestelde groep plezier te hebben.

Alonso brengt Jos en Gerda terug naar hun airbnb en wij rijden met Jhony naar huis waar we ons terugtrekken op onze kamer. Spannend, de familie heeft vanavond voor ons een gezellig samenzijn van een paar uurtjes met eten georganiseerd. Niet te lang, want we moeten morgen op tijd naar het vliegveld voor de vlucht naar Cuzco. Jos en Gerda is verteld dat ze om 20.30 uur met een taxi opgehaald worden en na afloop zullen ze ook weer met een taxi teruggebracht worden.

De ontmoeting met verdere familie vind ik best spannend. Er komen een paar tantes, een oom, een paar nichtjes en Vita met haar man. Ook zullen we de zus van Alonso ontmoeten, zij is de enige die Engels spreekt. De rest alleen Spaans. Maar zodra wij beneden komen en de eerste gasten ontmoeten gaat het uitstekend en ongedwongen. De hartelijkheid is zo groot. Weer krijgen we te horen hoe blij zij zijn met onze dochter in de familie en zij ons daardoor ook als familie beschouwen. Theo en ik proberen steeds wat Spaanse zinnetjes uit en dat vinden ze prachtig. Wij leren steeds bij in een sfeer waarin ‘fouten’ maken niet bestaat. Na een paar uurtjes zeggen de gasten met omhelzingen gedag. Op het afscheidsfeest over een paar weken, zien we elkaar weer. Nu naar bed, duerme bien!