Vroeg uit de veren om 7.00 te kunnen ontbijten. Tien over elf vertrekt het vliegtuig en voor die tijd moeten we de auto inleveren. Met volle tank.
Het hotel staat ongeveer 40 km van het vliegveld af en je weet maar nooit hoe druk het op de weg is.
Gisteravond spraken we mensen die vertelden dat het verhuurbedrijf duidelijk aangegeven is. Autoverhuur is big business in dit deel van Spanje, bij het vliegveld zijn talrijke autoverhuurbedrijven te vinden. Op de heenweg was dat overzichtelijk ingedeeld, we hopen dat het nu net zo is.
Over de auto zijn we trouwens dik tevreden. Reed lekker, zeiden de heren, met voorin voldoende ruimte voor de lange benen. Achterin zat beslist comfortabel en de kofferbak voldeed uitstekend voor het bagagevervoer.
Theo en ik ruimen de koffers snel in, Jos en Gerda hebben dat gisteravond al gedaan volgens een speciaal, geheel eigen protocol. Onze koffer kan ook dicht, dus de uitkomst is hetzelfde lijkt een eenvoudige conclusie.
Rond acht uur checken we uit en verlaten het hotel. Het is nog schemerig wanneer we van de parkeerplaats wegrijden en we goed luisterend naar de TomTom de route naar Malaga rijden. Dat gaat voorspoedig en wanneer we het vliegveld anderen geven borden aan welke wegen er gevolgd moeten worden voor de diverse autoverhuurbedrijven en waar nog getankt kan worden. Zonder enige stress en fijn op tijd rijden we de garage onder het vliegveld in, halen al onze persoonlijke spullen uit de auto waarna Jos de sleutel in gaat leveren. Tot onze verbazing is dat voldoende. Geen controle of we schade hebben gehad en of we de tank inderdaad gevuld hebben. We kunnen zo doorlopen. Heel vreemd en tegelijkertijd weleens prettig dat er gewoon vertrouwen bestaat. In ons geval namelijk terecht. Als we bij de lift aankomen, onze bagage inladen en voor het instappen nog even achterom naar de auto kijken, zien we een medewerker naar de auto lopen. Toch controle? Verstandig bedrijf.
De lift komt uit op een platform waar de vertrekhallen zich bevinden. Onduidelijk welke kant we op moeten, we volgende meute wat een simpele maar doeltreffende keuze is. Al snel zien we waar we moeten zijn. Een grote hal met een lange rij balies en her en der enorme borden waarop aangegeven de vertrektijden van de verschillende vliegtuigen en naar welke plaats. Amsterdam staat er nog niet bij. Gek, een paar later vertrekkende vliegtuigen wel. We zien een gezin uit ‘onze groep’ dat weet te vertellen dat er een vertraging van een halfuur is. Vervelend, maar een half uur is goed te overzien. We nemen plaats op een van de talrijke wachtstoelen en beginnen met het leegdrinken van de flesjes die het vliegtuig niet in mogen. Dan weet de man van het gezin te vertellen dat we kunnen inchecken, helemaal achterin de hal. De koffers achter ons aan trekkend lopen we die kant op, naar de balie waar al een flinke rij voorstaat. Er zijn twee balies open, wij hebben net als op de heenweg gekozen voor de comfortklasse vanwege de beenruimte, die is in vergelijking met de economyklasse aanzienlijk beter. Het duurt even voor we door zijn, maar dat deert niet, we zijn waar we wezen moeten en het vliegtuig vertrekt echt niet zonder ons. Bij de douane is het opnieuw erg druk en rommelig. Onduidelijk is of de schoenen standaard uit moeten. Lage niet, hoge wel hoor ik. Ik heb de neiging mijn schoenen aan te laten omdat het zo rommelig haat, maar durf dat uiteindelijk niet. Laat ik het niet opzoeken, nu ik huis ruik wil ik graag naar huis.
Na de douane laten we de belastingvrije winkels voor wat we zijn, bezoeken het toilet en gaan dan boarden. Dat gaat een stuk soepeler, alleen in het toestel is verwarring. Anderen zitten op onze plaatsen en dan zien we ook dat het geen comfortplaatsen zijn maar economystoelen. Met nauwelijks beenruimte. Dan wordt duidelijk dat het geplande vliegtuig is vervangen door dit exemplaar, zonder comfortklasse. Tja, als we naar huis willen…
De mannen kunnen nauwelijks zitten en als dat is gelukt zitten ze muurvast. Een gordel is eigenlijk niet nodig.
Tweeënhalf uur vliegen is dan lang zat. Gelukkig vinden ze het niet erg als Gerda en ik toch erg genieten van het uitzicht aan het begin en aan het einde van de vlucht. Een groot deel is het bewolkt, maar boven Nederland hebben we een prachtig uitzicht. Steeds is het verbazend mooi hoe Nederland zich dan als een lapjesdeken toont.
Als we aankomen in Amsterdam is het 13 graden, zeker 20 graden minder dan in Spanje op dit uur. Met lekker fris is ook niets mis vinden wij en lopen door de tochtige sluis het Schipholgebouw binnen, op zoek naar de bagageband. Daar is het wederom geduld hebben voor we de juiste koffers te pakken hebben. Ik dacht trouwens dat die koffers er handmatig opgegooid worden, dat blijkt niet of niet altijd te kloppen zoals je ziet op de van internet geplukte foto’s. Worden onze koffers door het slechts drukken op knoppen op de band gegooid? Op een werelds vliegveld als Schiphol lijkt dat reëel gedacht.
Dan door de douane waar een vluchtige blik op het paspoort voldoende blijkt, en naar de treinen. Gek om dan even later op het perron te staan voor het laatste traject naar huis. In Amsterdam Sloterdijk moeten we overstappen, kopen van de laatste centen uit de gezamenlijke pot broodjes en tellen dan echt de laatste stations af naar huis, Hoogkarspel. Daar worden we opgewacht door de dochter van Jos en Gerda en onze zoon. Het laatste stuk naar huis hoeven we niet meer te lopen.
Einde van een heerlijke, hoewel hete, vakantie waarin we prachtige dingen hebben gezien. De tijd aan de Costa del Sol mocht iets verkort worden, maar een paar dagen rustig aan voor we weer naar huis gingen was wel lekker. Zonder ze geteld te hebben denken we het terrasjes record verbroken te hebben. Het weer vroeg erom. Waarschijnlijk de samenstelling van het gezelschap ook, het was erg gezellig 