Verzenden? De hand van Lief rust op de muis en hij kijkt mij vragend aan. Ik knik en met één klik is het gebeurd.
Voor het eerst in ons leven hebben we een kavel aangeboden voor een gemeenschapsveiling. Met de ijsclub als kartrekker en financieel gesteund door de gemeente wordt geprobeerd om van de landijsbaan een prachtig multifunctioneel sportterrein te maken.
Wij zijn hartstikke voor en wij zijn fan van de altijd ondernemende ijsclub.
Een kavel dus. Mensen kunnen bieden op een etentje bij ons thuis. Vegetarisch, hoewel zo nodig een blik knakworst opengedraaid kan worden. Als het maar geld oplevert.
We zijn er zenuwachtig van. Wat als niemand biedt? Is het niet arrogant om te denken dat mensen willen betalen om bij ons te komen eten? Zijn wij onderhoudend genoeg? We opperen dat extra bier en wijn daar desnoods bij kunnen helpen. Praten over het weer en de klimaatverandering kan ook altijd nog. Misschien is een lijstje met onderwerpen aanleggen handig? We voelen nu al druk. We willen zo graag dat de kopers het gezellig, leuk en o zo verrukkelijk hebben. Hoewel we werkelijk nog geen idee hebben wat we gaan koken. Of bakken. Is het raar om dat af te laten hangen van het bod? Als de hamer op een tientje afslaat, moet een patatje met een groentekroket maar voldoende zijn. Dan liever overbieden en ons eigen etentje kopen. Daar aan denken maakt me al onzeker. En ongemakkelijk. Zo gênant.
Wat ons rest is het slopende wachten tot de veilingmeester ons kavel aanbiedt. En hopen op gulle avonturiers die onze kookkunsten aandurven en een avond onze gasten willen te zijn. Lief gaat zijn best doen en ik ben van nature al een uitslover. Wie biedt? En wie biedt meer?