Horror

door | 11 jun 2019 | Hollander Schrijft

Ineengedoken zit de man op een stoel. Vanaf enige afstand zie ik dat hij bang is. Schuin kijkt hij omhoog naar de twee mannen die wijdbeens voor hem staan. Ik kan de gezichten slechts half zien, maar het totale beeld geeft me een meer dan onbehaaglijk gevoel. Dreiging, hier gaat iets gebeuren. Ik slik een prop weg en mijn lijf spant zich.

Gelukkig ben ik niet alleen, ik grijp mijn lief bij de arm. Zonder zijn blik van de situatie af te wenden legt hij de hand van zijn andere arm op de mijne. Zijn rust en gebaar helpen iets. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Vanaf die schijnveilige plek volg ik nauwlettend de ontwikkelingen.
Tergend langzaam tast een van de mannen in zijn jaszak. Een pistool, denk ik door mijn flink hoorbare hartslag heen. Mij kan niets gebeuren, dat weet ik echt wel, ik bevind me ruim buiten zijn schietgebied. Toch beginnen de zenuwen mijn keel dicht te knijpen.

‘Doe eens rustig,’ fluistert lief lichtjes geïrriteerd als ik de stof van zijn vest dreig te molesteren. ‘Sorry’, lispel ik terug. Met enige moeite lukt het mij me te beheersen. Dat ik het kan stemt me tevreden en ik zend een stoere grijns naar het vertrouwde gezicht boven me.
Even ontspan ik als er geen wapen maar een theelepeltje tevoorschijn komt. Dan wordt het lepeltje langzaam richting een oog van de man gebracht. Wanhopig beweegt die zijn hoofd achteruit. Ik vermoed nu wat er gaat gebeuren.
Geschokt duw ik mijn hele gezicht in het vest. Wat op tv niet getoond wordt heeft zich in mijn hoofd al afgespeeld. De kijkwijzer geeft vanaf 12 jaar aan. Voor mij te hoog gegrepen.