Genieten. Hoe zou ik dat ooit nog kunnen na jouw dood. Het leek me onmogelijk, ik hield zoveel van je en van ons fijne contact. Mijn leven zou niet meer volledig zijn.
Anderen die een ouder verloren en vervolgens de draad weer goed oppakten bekeek ik sceptisch, ik begreep het niet goed.
Vroeger kreeg ik al buikpijn bij de gedachte jou of mam ooit te verliezen. Jij had dat niet. ‘Dat is nu eenmaal de natuurlijke loop van het leven,’ zei je. Eerst de ouders, dan de kinderen. Zelf moeder kon ik je onmogelijk ongelijk geven. Het is een logische, maar ook verwarrende gedachte. Geliefden wil je gewoon niet kwijt.
Regelmatig gaan je woorden door mijn hoofd. Hoe je er op rekende dat we niet bij de pakken zouden neerzitten, maar verder zouden gaan met ons leven. Hoe verschrikkelijk je het zou vinden als we dat niet zouden doen. Zelf was je een levensgenieter, ondanks veel tegenslagen op jonge leeftijd.
Ik ben zo blij dat jij je gedachten over levensinvulling, dood, verlies en schuldgevoel wilde delen. Het maakte accepteren en verwerken draaglijker.
Lieve papa, ik kan gelukkig allang weer echt blij zijn en plezier hebben. Onze gesprekken waren zo waardevol, besef ik. Knap, bijna zes jaar bij ons vandaan en mij nog zo helpen. Hoe dood ben je eigenlijk?