De rum-honing kater. Hoe heilig zijn afspraken?

door | 24 jul 2017 | Gerbrandy & Hollander

Hoi Annemarie,

Een relatiedingetje dit keer, altijd leuk toch? Deze week, maandagochtend. Lieve collega in opleiding komt fris en opgewekt groetend de koffieruimte binnen, schenkt zichzelf een bakkie in en komt erbij zitten. Vervolgens neemt ze deel aan het ochtendgesprek over lopende en in gang te zetten zaken.

Enfin, de dag start zoals die van een gewone werkochtend. Tot het moment dat we de stoelen naar achteren schuiven om naar onze respectievelijke lokalen te gaan. En ik dé vraag aan haar stel: ‘Leuk weekend gehad?’ In een nanoseconde verandert de goedlachse blondine in een stoom afblazende furie. ‘Woest ben ik! Woest!’ Mijn belangstelling wekt een schijnbaar slapende vulkaan. Stromen lava worden naar buiten gespuugd.

Gisteren vierde mijn vriend zijn verjaardag. Om elf uur ’s avonds was het afgelopen, alleen een paar vrienden bleven nog nazitten. Ik ging naar bed. Kom ik vanmorgen beneden, wat zie ik: ze hebben de fles Rum-Honing helemaal leeggezopen. Mijn fles! Vorige maand gekocht op Gran Canaria. Juist omdat ik het zo lekker vind. Juist voor de speciale momentjes die ik me soms gun. Om tot rust te komen vlak voor het naar bed gaan. Daar kan ik zo van genieten.’

Collega’s en ik knikken begrijpend. Studie en werk combineren is pittig. En de relatie is nog pril, weten we ook. Ze gaat door: ‘Ik had een hele duidelijke afspraak met hem gemaakt: van die fles blijf je af, die is van mij. Geen probleem, dat zou niet gebeuren. Maar die fles is dus leeg! Terwijl er een fles Bacardi-cola naast stond en er waren ook nog flessen witte wijn over!’

‘Tja, als een man eenmaal drankdorst heeft…,’ probeert  een mannelijke collega begrip te kweken. We gooien hem meteen de ruimte uit, we zijn een direct team. ‘En laatst: toen ik bij een vriendin was, appte ik hem hoe laat hij thuis zou komen. “Nu”, antwoordde hij. Ik ook naar huis, kwam hij niet! Hij was toch blijven hangen. Zeg dan niet dat je naar huis komt!’ De aap is uit de mouw. Ze raakt het vertrouwen in afspraken die ze met hem maakt kwijt.

’s Morgens overwoog ze om bij het verlaten van de woning de muziekinstallatie keihard te zetten, zodat hij zijn bed uit moest springen. Daar zag ze vanaf, ze gaat nu eisen dat hij de tweede gekochte fles, een cadeau voor zijn vader, terugvordert. Wij genieten van haar vrouwelijke bloeddorstigheid en moedigen haar aan. Toch, het is de basis hè, op elkaars woord kunnen vertrouwen.

Theo bewees dat onlangs bewonderenswaardig. Al een aantal jaar gaf hij aan te willen verhuizen. Ik niet. Vorig jaar gaf ik toe, we bekeken een huis en ik schoot in de stress. Dat was het Theo niet waard. We maakten de afspraak het een jaar of vijf te laten rusten. Tot ik een paar maanden geleden een leuk huis te koop zag staan. Als een verhuizing uiteindelijk toch onontkoombaar is…, dacht ik toen. Ik wees Theo op het huis. Die had het allang gezien en het leek hem zeker wat. Maar ja, hij had een afspraak met mij staan…

We hebben het huis gekocht.