De laatste dagen: van Lima naar Amsterdam

door | 14 nov 2019 | Vamos a Peru

Hieronder het verslag van de laatste dagen van onze waanzinnig mooie reis naar en door Peru. Wat hebben we genoten, gezien en veel meegemaakt! De natuur zo prachtig en indrukwekkend, de leefomstandigheden vaak confronterend. De kleurrijke tradities. De rijke cultuur. De tegenstellingen. En de fantastische, gastvrije, lieve Peruaanse schoonfamilie van onze dochter. Dag Peru, we komen zeker terug.

Het besef is er direct als we wakker worden: vandaag vliegen we terug naar huis. Vandaag nemen we afscheid van Peru en de lieve mensen die we hier hebben leren kennen. Vandaag neemt Alonso afscheid om zich definitief te vestigen in Nederland. Gelukkig, we hebben nog even, het vliegtuig vertrekt vroeg in de avond en rond 15.00 gaan we naar het vliegveld. We douchen en beginnen te rugzakken in te pakken. Om half tien hebben we afgesproken voor het ontbijt. Jos en Gerda komen later.
Beneden heerst er bedrijvigheid. Vita is bezig met het klaarmaken van een heerlijk ontbijt en Sophie en Alonso zijn ook druk bezig met pakken.
Eerder hebben we het span al gezegd dat wij alle vier nog extra bagageruimte voor ze hebben. Onze rugzakken stoppen wij namelijk in flightbags die goed met slotjes te sluiten zijn. Het zijn zeer ruime tassen, waardoor er veel tussenruimte beschikbaar is. Ook de cadeautjeskoffer is leeg. De kinderen zijn er blij mee.
Het ontbijt verloopt ontspannen. Ik realiseer me dat dit gezin gewend is elkaar langere tijd niet te zien. Ook de ouders zijn veelvuldig voor langere tijd van huis (geweest). Toch zorgen de speciale cadeautjes van Sophie voor haar schoonouders voor een ontroerend moment.
Na de maaltijd storten de kinderen met de ouders zich op het verdere inpakken, en gaan Theo en ik de flightbags vullen en wegen. Jos en Gerda arriveren en leveren ook een handbagage koffertje aan dat met extra bagage gevuld kan worden. Wat Alonso mee wil kan allemaal probleemloos mee.
Heel veel staat al in hun huis in Nederland, straks alles bij zich hebben wat zo bij hem hoort, is natuurlijk fijn. Dat maakt een huis nog meer een thuis.
Alle koffers en tassen staan nu beneden en Jos, Gerda, Theo en ik kunnen niks meer doen. Het gezin laten we beneden bij elkaar en wij gaan op het dakterras zitten waar het prachtig weer is. We drinken koffie, kletsen wat en zingen oudhollandse liedjes om de tijd door te komen. Die liedjes werden ingegeven door de Rockin’Billy achtige sfeer gisteren bij het restaurant. Google helpt ons bij de teksten.


Door Vita wordt in de keuken hard gewerkt om voor vertrek nog met z’n allen een warme maaltijd te eten. Ceviche. Een typisch Peruaans gerecht wat Jos en Gerda echt geproefd moeten hebben. Vinden de gastvrije ouders. Voor Theo, Sophie en mij is er heerlijk vegetarisch eten. De ceviche is echt perfect en heerlijk vinden de vrienden. Ze genieten er zichtbaar van en Vita straalt door de complimenten.


Het wordt tijd om te gaan. Ik kijk het huis nog goed rond en zeg het gedag. Ik denk dat Theo en ik nog weleens terugkomen. De familie heeft de hoop uitgesproken. De portier komt naar boven voor de bagagespullen van Jos en Gerda. Zij vertrekken in de eerste taxi. Theo, Sophie en ik stappen in de tweede taxi, en Alonso met zijn ouders, de hondjes en Vita gaan met hun eigen auto.


De rit is inmiddels bekend met de vele sloppenwijken aan weerszijden. Gelukkig kunnen we lekker doorrijden op de snelweg. Heb ik trouwens al verteld dat er elke zondag tien kilometer van de autosnelweg afgezet wordt voor het autoverkeer? Dit om fietsers de gelegenheid te geven hun vaardigheden bij te houden. In het dagelijkse verkeer is gekkenwerk, meer dan dat. Wanneer we het vliegveld naderen en het drukker wordt met verkeer en stoplichten vergrendelt de chauffeur de deuren en de raampjes moeten dicht. We zijn hier lang genoeg geweest om te weten dat het een veiligheidsmaatregel is.
De rest is er al, als wij aankomen. De ouders van Alonso zijn naar een koffieplek voorgegaan, wij sluiten aan in de gigantische rij voor de balie waar we onze grote bagage moeten afgeven. Het maakt ons even nerveus. Op tijd van huis gegaan en straks geen tijd om fatsoenlijk afscheid te nemen? We hebben mazzel, het gaat aanzienlijk vlotter dan we vreesden. Opgelucht dat we de bagage kwijt zijn zoeken we de familie op die een ruime tafel heeft uitgezocht. We bestellen koffie en dan is het wachten tot we richting douane moeten. Dit is het uur waar ik tegen op zag. Alonso zit bij zijn ouders. De blikken, de aanrakingen. Volgende zomer willen de ouders naar Nederland komen, dat is voor beide partijen prettig om te weten. Vita, de hondjes en vele anderen zullen elkaar langer niet zien.
We staan op, verzamelen de spullen en lopen achter de familie aan die precies weet waar we naar toe moeten, waar afscheid genomen moet worden. Dat is hartverscheurend. Het grijpt me aan, maar ik moet me goed houden, dat is moeilijk, mijn ogen functioneren onafhankelijk. Er worden laatste dingen gezegd, nog stevig geknuffeld. Uiteraard zijn Alonso en Sophie de laatsten die moeten loslaten. Moeilijk, moeilijk. We lopen door en zwaaien, zwaaien nog een laatste keer, dan moeten we een bocht om en zijn uit zicht. Daar hebben we allemaal tijd nodig om te resetten…

Wanneer de handbagage over de band gaat, wordt mijn koffertje tegengehouden. Of er een tablet inzit. Geen idee, het koffertje is eigenlijk van Theo, die op zijn beurt met een koffertje loopt die gevuld is met spullen van Alonso. Theo is stellig, nee, zit er niet in. Koffertje moet open, Theo houdt vol van niet. De gehandschoende vingers graaien tussen de spullen en daar komt mijn tablet tevoorschijn. O, ja, dat was ook zo, zegt mijn lief. Nu moet de tablet door een aparte scanner. We krijgen ‘m terug, mét de veilig daartussen opgeborgen panfluit cd. Het is een rare dag.
Bij de taxfree winkel kopen we wat chocola en dan is het wachten in de gate om te boarden. Alonso is duidelijk bekaf.

In het vliegtuig hebben we dezelfde vier plaatsen voor de pantry, Sophie en Alonso zitten direct voor ons. 19.55 uur is de vertrektijd, dat wordt echter 20 minuten later. We staan in een kleine file voor de opstijgbaan, meldt de gezagvoerder. Die ervaring rijker gaan we de lucht in, de terugreis is begonnen. We gaan naar huis. Het klinkt nog zo ver als het in werkelijkheid ook is.

We krijgen een maaltijd, wijn, koffie ‘Een likeurtje erbij, mevrouw?’ en richten ons, met oortjes in, op de tablet voor ons. Gerda en ik besluiten tegelijkertijd dezelfde film te gaan zien. Het wordt ‘Instinct’, met Carice van Houten en geregisseerd door Halina Reijn. Het is geen aanrader. Daarna luister ik muziek, doe een spelletje en lees wat. Ik heb besloten om Peruaanse tijd 24.00 uur te gaan slapen. De luiken voor de ramen zijn gesloten. Iedereen volgde dat verzoek op, en het lichten in het vliegtuig zijn gedimd. Alonso is allang onder zeil en de anderen en ik duiken onder ons dekentje en zoeken een gemakkelijke houding. Het vliegtuig is in diepe rust. Ik slaap niet echt, maar doezel wel prettig weg. Wanneer ik op het schermpje kijk voor de vluchtinformatie, zie ik dat het 3.00 uur ‘s nachts is. In Nederland 10.00 uur denk ik. Ik doezel, slaap verder. Het wordt 5.00 uur, 6.00 uur, 7.00 uur. De stem van de gezagvoerder die ons ‘helaas’ wakker maakt. We vliegen over de oceaan in de richting van Engeland. In Nederland is het 14.00 uur terwijl het vliegtuig ontwaakt. De luiken gaan her en der open, dekentjes worden afgedaan, het superaardige cabinepersoneel loopt weer.  Stemmen klinken en mensen zoeken het toilet op. Vanaf nu houden we alleen de Nederlandse tijd aan. Er wordt nog een maaltijd uitgeserveerd en Sophie wendt zich benauwd tot ons, Alonso ligt knock-out in zin stoel. Hi doet zin ogen en kijkt ons met lodderige ogen nietsziend aan. Het wordt duidelijk dat hij twee slaappillen genomen heeft. Het moet een goed merk zijn, ze werken fantastisch. Wij kunnen erom lachen en maken ons geen zorgen. Kan altijd in Amsterdam nog.

Het blijkt niet nodig, Alonso kan wakker en op eigen benen met zijn handbagage het vliegtuig verlaten. Voor de douane splitsen we ons op, omdat Alonso een niet-Europees paspoort heeft moet hij een andere doorgang nemen. We zien elkaar weer bij de bagageband. Onze koffers en tassen komen snel waardoor we rap doorkunnen. Het is 16.00 uur en het stel moet door naar Gorinchem en wij met z’n vieren naar Hoogkarspel. De bagage die zij niet kunnen meenemen, nemen wij mee. Dat komt later wel.

Bij de treinen nemen we afscheid, we moeten verschillende kanten op. We omhelzen elkaar. Tot gauw! Tot ziens! We hebben het heerlijk gehad!!