Half zes gaat de wekker, zodat we om kwart over zes kunnen ontbijten. Omdat we steeds op tijd wakker zijn is het vroege opstaan geen punt. Dat is thuis weleens anders 😉 Vlak voor we de hotelkamer verlaten, valt de stroom uit en we vrezen de dag te moeten starten zonder cafeïne. Gelukkig blijkt de koffie al gezet. We nuttigen het prima ontbijt terwijl het personeel vooral loopt te lanterfanten. Door de stroomuitval kunnen ze weinig tot niks doen en wij zijn op dit uur de enige gasten in de ontbijtzaal.
Klokslag zeven uur verlaten we het niets-op-af-te-dingen hotel en lopen de korte afstand naar het station van Ollantaytambo. Daar moeten we om kwart over zeven zijn, om kwart voor acht te kunnen vertrekken. Op het station is er een aardige drukte van mensen die net zoals wij de grootste schat van Peru gaan bekijken, en sportievelingen die de Inca trail gaan lopen. Door het grote aantal mensen is het voor de straatverkopers een aantrekkelijke plek om hun spullen te slijten. Ze zijn er dus weer, bepakt en bezakt met petjes, hoedjes, kleedjes en wat niet meer.
We kopen broodjes voor later op de dag en zien de trein binnenkomen. De Perurail. Paspoorten en tickets moeten getoond worden voordat we mogen instappen. Het rijtuig is voorzien van riante stoelen en panoramaramen. Niet zo groot zoals we die van de Glacierexpress in Zwitserland kennen, maar voldoende uitzicht biedend.
Energiek settelen we ons, we hebben weer zoveel zin in deze dag die een hoogtepunt van deze vakantie gaat bieden: Macchu Picchu, bekend staand als een van de zeven wereldwonderen, die begin vorige eeuw werd ontdekt, nadat het eeuwen in de jungle verstopt heeft gelegen.
De trein zet zich in beweging en vanaf dat allereerste moment is het genieten. Het uitzicht is formidabel. Waarbij wel gezegd moet worden dat, vind ik, Theo en ik aan de mooiste kant zitten, namelijk die waar de rivier loopt. Gedurende de hele rit volgt de trein de Urubamba river, een snel stromend water, omgeven door groen en wederom de machtige bergen. De rivier kronkelt, de trein ook. De enorme rotsen die we veelvuldig zien, vormen in en rond het water een waanzinnig geheel met de omgeving. Bovendien, de zon schijnt en opnieuw kunnen we het niet beter treffen.
Het is zo genieten. Aan het raam gekleefd blijf ik de voorbijsnellende beelden in mij opnemen. Ik houd hier zo van. En niet alleen ik, ook de anderen vergapen zich aan het mooie traject. De anderhalf uur durende rit vliegt voorbij. Voordat we het eindpunt naderen maken we één stop om de wandelaars van de Incatrail eruit te laten. Tegelijkertijd gaat ook de Peruaanse muziek in de trein aan. Sfeertje weer 🙂
In Aqua Calientes, het eindstation, is het een drukte van belang. We stappen uit, speuren rond, en jawel daar is het bordje met Catharina Hollander. Vastgehouden door een hele kleine Peruaanse. Theo en Jos moeten heel diep bukken om zich voor te stellen. De dame moet er hartelijk om lachen.
De vrouw blijkt als enige taak te hebben ons op de bus naar Macchu Picchu te zetten. Allereerst loodst ze ons van het station naar ons hotel. Dat kan alleen via een grote overdekte markt waarvan alles op het gebied van Peruaanse kleding en prullaria te koop is. Gezellig en leuk, maar wij lopen met gesloten portemonnee voorbij. In het hotel laten we onze spullen achter, daarna neemt ze ons mee richting de bus. Het is druk op straat en er zijn werkzaamheden waardoor we voor een afgezet gebied komen. Zij praat met de aanwezige agenten en krijgt toestemming onder het lint door te gaan. Bij de standplaats van de bussen staat een hele rij, wij sluiten aan en de gids vraagt of ze van ons een foto mag maken. Ze stuurt die door naar de gids die ons bij Macchu Picchu opwacht. Vervolgens gaat ze even weg, om iets later weer terug te komen. Ze gebaart ons mee te komen, we stappen uit de rij achter haar aan helemaal naar voren, en krijgen toestemming een bus in te stappen. Mevrouw heeft blijkbaar een goed netwerk. Ze neemt afscheid en wenst ons een mooie dag.
We zitten achterin de bus die begint aan de circa twintig minuten beklimming van de berg. De route is vol haarspeldbochten en we schudden en rammelen alle kanten heen. Een keer vlieg ik zo ver omhoog dat ik een gedenkteken op mijn been verwacht. Gordels ontbreken. De vraag is of die zin hebben langs het ravijn waarnaast we rijden. De weg van Aquas Calientes naar Macchu Picchu is verboden voor gewoon vervoer, alleen bussen hebben toestemming om er te rijden. Wij snappen wel waarom. Regelmatig passeren de bussen elkaar en dat is centimeter werk. De route, diep de bergen in, is wederom indrukwekkend. De hoogtes en de dieptes zijn immens. Dan zien we opeens de bekende contouren in de verte. Onze opwinding neemt toe, we zijn er bijna: wauw! We gaan Machu Picchu zien! De oude Inca stad die in de 15e eeuw is gebouwd door de Inca vorst Pachacuti. De stad was moeilijk bereikbaar, ook de oude Inca’s deden er dagen over om er te komen. De Inca’s waren een indianenvolk in Zuid-Amerika waarvan het hoogtepunt van de beschaving slecht 92 jaar duurde ( 1438-1530). Hun leefgebied strekte zich uit van Peru, Argentinië tot in Brazilië. Uit angst voor de Spanjaarden ontvluchtten de Inca’s voortijdig Macchu Picchu, helaas heeft ze dat niet het leven gered. De Spanjaarden maakten een eind aan het Incarijk. Macchu Picchu hebben ze echter nooit gevonden en is eeuwenlang onvindbaar geweest. Tot het begin van de vorige eeuw, volledig overwoekerd in de jungle ontdekt werd. De Inca’s die Macchu Picchu bevolkten waren hoogontwikkeld en spiritueel.De restanten verwijzen daarnaar.
Later, bij de foto’s, zal ik er wat meer over vertellen.
Boven aangekomen is het een drukte van belang, en dan te weten dat het laagseizoen is. We lopen naar het punt waar met de nieuwe gids is afgesproken en vinden haar snel: Norma is haar naam. Zij vertelt dat op zondagen Macchu Picchu gratis door de Peruanen te bezoeken is. Het is vandaag zondag. Vandaar. Veel Peruanen kennen Macchu Picchu niet, zegt zij. Ik begrijp dat wel, we hebben de laatste dagen al zoveel armoede gezien, water- en energievoorziening is in dit land niet vanzelfsprekend. Hoeveel procent van de inwoners zijn op de hoogte van de gebeurtenissen in hun land en wat het te bieden heeft?
Bij de ingang moeten we zowel de tickets als de paspoorten laten zien, probleemloos lopen we door. Tot even later Jos wordt tegengehouden; zijn rugzak is te hoog. Een speciaal daarvoor bestemd kratje geeft dat aan, zijn rugtas past daar niet in. Als we de vier broodjes eruit halen en in de onze stoppen, is het probleem verholpen…
Norma neemt ons mee voor een drie uur durende rondleiding door het zonovergoten Machu Picchu.
We wandelen, klimmen en kijken onze ogen uit. Het is prachtig, fenomenaal! Het is zo fantastisch mooi! Ze leidt ons langs plekken waar de Inca’s hun vernuftige agricultuur toepasten, hun tempel stond en sterrenwacht zich bevond. De inca’s waren in staat aan de hand van de zon, de sterren en de maan een agricultuur kalender op te stellen, afgestemd op de seizoenen.
Het is volop genieten. Het is bijna onwerkelijk dat we hier écht zijn. Hier écht rondlopen.
In dit gebied regent het veel, die voorspelling was er ook voor vandaag, maar zolang wij er zijn blijft het droog, warm en zeer zonnig. Insmeren is noodzakelijk en ik ben blij met het hoedje op mijn koppie.
Als de rondleiding is afgelopen, zorgt de gids er nog voor dat we een speciaal stempel in ons paspoort krijgen en neemt dan afscheid. Wij zoeken een plekje in de schaduw om een broodje te eten. Daarna zoeken we de bussen op voor de terugweg. Die zijn snel gevonden, maar we schrikken ons rot als we de gigantische lange wachtrij zien. Helaas, er zit niets anders op dan achter aan te sluiten. Uiteindelijk duurt het een half uur tot we kunnen instappen en dat valt ons alles mee. De bussen rijden af en aan.
Terug in het bergdorp Aquas Calientes, dat alleen per trein bereikbaar is, zoeken we een horecagelegenheid om wat te eten en te drinken. We vinden een leuke plek, waar we op een soort van balkon zitten en mooi alle gezelligheid op straat kunnen zien. Een groepje muzikanten begint buiten te spelen. En jawel, hoor, ‘El condor pasa’ op de panfluit. Ik heb al eerder gezegd, een favoriet nummer.
Na een lichte maaltijd gaan we naar het hotel en rusten wat uit.
Begin van de avond maken we een wandeling door het bruisende stadje, waar voorbereidingen voor de festiviteiten van morgen plaatsvinden, dan wordt de 78e verjaardag van Macchu Picchu gevierd. Dat snappen we niet helemaal, omdat het in 1911 is ontdekt. Het zal te maken hebben, vermoed ik, met de belangrijke plek die Aquas Calientes in de toeristensector is gaan spelen. Heerlijk is trouwens dat er in dit stadje geen auto te bekennen is. Zoals ik al zei, deze plaats is alleen per trein te bereiken. We eten nog wat en lopen terug naar het hotel. Morgenochtend nog een keer naar Macchu Picchu, in de middag met de trein terug naar Cuzco.