Onze trein richting Berlijn vertrekt om 9.50, dat betekent rustig ontbijten, de tassen in orde maken en uitchecken. We verlaten het hotel, waar ooit Juliana En Bernard gelogeerd hebben, in de stromende regen. Prettig dat het station slechts een paar minuten lopen is. In drie uur tijd treinen we naar Warschau, onderweg stoppen doen we niet. We delen de coupe met twee Russische vrouwen en een Poolse jongen. Theo biedt de vrouwen aan hun koffers in het bagagerek te leggen en heeft daarmee hun harten gestolen, vragen waar hij vandaan komt en lijken nauwelijks te weten waar Holland ligt. Communicatieprobleempje, ze spreken geen enkel woordje engels. Die nieuwe liefde gaat het dus niet redden. De dames gaan lekker slapen, snurken gezellig met de mond open. Op zo’ moment kriebelt het bij mij om een foto te maken. Helaas heb ik net te veel fatsoen om daar aan toe geven, jammer. Mijn goede opvoeding is soms lastig. Een half uur na vertrek komt er cateringmeneer met een karretje, of we koffie of thee willen, het is gratis. Ongekend, wat een service van de Poolse spoorwegen. En of het niet op kan, zit er zelfs een koekje bij.
Onderweg geniet ik van het Poolse landschap; licht glooiend, veel landbouw en bossen. Huizen zien we nauwelijks. We komen veilig aan in Warschau, misschien mede dankzij een van de Russische dames die tussen een paar tukken in de rozenkrans bidt.
In Warschau hebben we bijna twee uur overstap. Omdat het buiten plenst, het somber grauw weer is, bezoeken we het immens grote en moderne winkelcentrum op dat naast het station ligt. Vanuit een zolderkamer in Hoogkarspel horen we dat de wc’s daar gratis zijn, in het station niet. Fijn, want onze Zlotys zijn op. Daarna gaan we ergens wat eten, pinnen is nergens een probleem.
Op het traject Warschau-Berlijn komen er drie mannen bij ons in de coupé zitten, een blijkt een Nederlander te zijn. En meer, hij doet dezelfde reis als wij! Alleen zonder bijboeking van een extra nacht in elke stad. In Krakau verbleef hij in hetzelfde hotel. We beginnen een gesprek, wisselen ervaringen uit en al heel gauw wordt het een gezellige boel. Grappig hoe snel en gemakkelijk contacten soms gaan. Er wordt regelmatig gelachen, de sfeer is uitstekend. De chocola gaat rond en we krijgen dit traject opnieuw gratis koffie. De Nederlander komt uit de Grote Waal in Hoorn,waar Theo en ook ooit gewoond hebben. Toevallig toch.
Opeens vraagt een van de Duitse mannen onze aandacht voor een bezienswaardigheid buiten, een enorm christusbeeld, veel groter dan in Rio de Janeiro. We haasten ons de coupe uit, en inderdaad een joekel van een beeld doemt op in het landschap. In het plaatsje Swiebodzin.
De tijd vliegt voorbij en rond 20.00 uur komen we in Berlijn aan. Met z’n drieen zoeken we het hotel op, dat staat aan zijweg van de Kurfurstendamm. Daar komen we aan de gesloten deur. Gasten laten ons binnen. Even later komt de receptionist, gehaast en onrustig. Er zijn problemen in het hotel met warm water en de verwarming. Een paar hotelgasten zijn al ondergebracht in een ander hotel en ook Theo en ik zullen daar toe gaan. En zo nemen we plotseling afscheid van onze reisgenoot die morgen al weer doorreist naar Nederland.