Laat ik beginnen met het jongste hoogtepunt: de B&B Club Edinburgh, een schitterend pand waar ons eerste hotel in gevestigd is. De inrichting, de sfeer, er is alles aan gedaan om de gasten de haren uit het hoofd te doen trekken van spijt, dat ze maar voor één nacht hebben geboekt. Zeker ook de bibliotheek is voor de boekofiel een plek to be. Het onbeperkte gebruik van allerlei soorten koffie en thee; het is verrukkelijk.
Maar, nu eerst terug naar het begin. Gistermiddag. Half twee brengt zoon Alex Theo en mij naar het station Hoogkarspel, waarna hij Jos en Gerda ophaalt. Kaartjes kopen voor de trein naar Amsterdam en o, jongens, wat hebben we er een zin in. Stuk voor stuk zijn we bepakt met een rugzak, het symbool van de reiziger die avontuur en de vrijheid van losse handen zoekt.
Vanuit Amsterdam brengt een bus van de DFDS ons naar IJmuiden. Het inchecken daar heeft iets van de Franse slag. Het is onduidelijk: moeten we nu linksom of rechtsom richting de balie? En welke balie eigenlijk? Het is chaotisch, een ander woord voor slecht geregeld. Uiteindelijk lukt het door navraag om de douane te bereiken. Dan de slurf door en we zijn op de boot. De boot is altijd weer leuk. De vele gangen, de mensen die vrijwel allemaal zoekende zijn naar de juiste hut en lopen te slepen met koffers en tassen. Onze hutten blijken naast elkaar te liggen. Gezellig en makkelijk. Bonken op de muur als je contact zoekt gaat sneller dan whatsAppen. Zeker omdat er geen Wifi beschikbaar is. Nadat we de rugzakken in de hutten hebben gegooid gaan we naar boven, het dek op en de verdere boot verkennen.
Dat hebben we gauw bekeken omdat we alle vier al eerdere keren deze trip naar New Castle hebben gemaakt. We zoeken een plekje in de lounge, op dek acht, vlakbij onze hutten en bestellen daar onze eerste drankjes van dit reisje. Iets zegt mij dat er nog vele gaan volgen.. De boot vaart uit en wij vertrouwen op de bemanning, blijven zitten en kijken vanachter het glas naar de kalme zee. Later eten wij onze meegebrachte broodjes in een van de hutten en gaan dan op snor naar de taxfree winkels. Theo koopt chocola, Jos blijft hangen op de plek waar whisky geproefd kan worden en Gerda en ik spuiten ons onweerstaanbaar met de luchtjes uit de parfumerieshop. Klaar om het nachtleven op de boot in te duiken. We zoeken en vinden de zaal waar een zangeres haar uiterste best doet, dat valt te waarderen en het levert haar applausjes op. Wij praten, drinken en vermaken ons opperbest, hoewel het even slikken is als de bingo begint. Die Engelsen toch. Her en der om ons heen buigen jongeren, ouderen en alles wat daar tussen zit zich over de nummertjes. Bingo. We nemen nog maar een drankje. Later slingeren we ons een weg naar de hutten, heel gewoon, iedereen slingert. Want ook al is de zee rustig, de balans is toch af en toe zoek. Slapen op een boot vind ik trouwens heerlijk het deinen op het water zorgt voor een wiegende beweging. Dus, ook al slaap ik slecht door de warme temperatuur in de hut, ik geniet wel van de beweging.
‘s Morgens: we ontbijten in de loungeruimte met overgebleven broodjes van gisteren en verse koffie en thee. We kunnen dat in alle rust doen zoals we later ook de spullen bij elkaar rapen en de boot verlaten. Op dek zeven verzamelen alle looppassagiers zich en zien we nog een keer een aantal opvallende gasten: de hele dikke dame, het meisje met de enorme grote, meer dan blonde krullenpruik en de vrouw met de hoog omgebonden blauwe rugzak. De rijen voor de paspoortcontrole hier zijn beter georganiseerd en het afhandelen daarvan gaat dan ook een stuk sneller. Op naar de bus die ons naar het station van New Castle zal brengen, een rit van een half uur. We zijn koud vertrokken of Theo raakt lichtelijk in paniek. De fototas, waar is die? Niemand van ons heeft ‘m. Potverdorie! nieuwe camera, meer dan een paar tientjes waard. Ik loop naar de buschauffeur, beneden in de dubbeldekker. Heeft hij ‘ m misschien gezien? Nee. Terug boven bedenkt Theo dat hij voor we op de achterste rij gingen zitten, eerst ergens anders zijn billen had neergelegd. Mogelijk de camera ook? Inderdaad, op de eerdere plek zit een dame met de gevulde fototas op haar schoot en de indruk is dat ze het erg jammer vindt om de tas te moeten afgeven..