Het giet ‘s morgens van de lucht en je bent avonturier of niet, dus gaan we met de auto naar het station. Aan de zoon de mooie taak die later op de dag op te halen.We laten een briefje voor hem achter. Om half 10 zijn we in Amsterdam waar we tijd genoeg hebben om euro’s in Tsjechische kronen, Hongaarse Forinten en Poolse Zlotys te wisselen. Voor een eerste kop koffie maken we tijd.
In de ICE hebben we gereserveerde plaatsen. Niet handig dan als het reserveringssysteem eruit ligt: het wordt het chaos. Nergens is aan debuitenkant zichtbaar welk wagons het betreft. Gelukkig heeft Theo snel door dat de trein ook nog andersom staat dan wordt aangegeven. Ja, kijk dan houdt het op voor mij. Grote groepen mensen lopen als kippen zonder koppen met al hun bagage wagons in en uit, versperren gangpaden en gijzelen licht wanhopig de enige spoorbeambte. Theo bepaalt zijn koers en strategie en ik sukkel er achteraan. Dat werkt en voor vertrek vinden we de juiste coupé. De overige vier plaatsen zijn al bezet, ook alle bagageruimte. We kiezen er voor de rugzakken op het balkon te laten staan. Bij een treinstop waken we beurtelings om te voorkomen dat iemand er met onze kleding vandoor gaat. De kleine rugzakjes met waardevolle spullen houden we uiteraard bij ons. Het wordt tot Frankfurt een rustige reis. De twee Japanse meisjes liggen met het hoofd op tafel of achterover gezakt, te slapen. En het Hongaarse (?) echtpaar ziet er zo slim uit dat we geen domme vragen durven te stellen. In Frankfurt hebben we een uur overstaptijd hebben, maar omdat we onderweg met versleten remblokjes staan, of zoiets, is dat gereduceerd tot een kwartier. Vanaf Frankfurt rijden we met een ander ICE naar Dresden waar we de laatste overstap maken. We delen de coupé nu met slechts één vrouw. Grote verwarring brengt nog de vriendelijk bedoelende Tjsechische conducteur. Onze wagon zou naar Wenen gaan, we moeten naar een wagon met een ander nummer. Huh? we hadden toch gereserveerd en hoezo Wenen, dan zijn we er allang uit. De aardige man blijkt zich al bezig te houden met ons traject naar Budapest over een paar dagen. Gelukkig kan de vrouw vertalen. De conducteur spreekt geen Engels of Duits. We arriveren laat, maar volgens dienstregeling in Praag. Het is een zwoele avond, een jas of vest is niet nodig. Vandaag is onze langste reisdag van het te volgen trjaject, met het enige hotel dat niet vlakbij het station ligt: we moeten nog een stukje met de metro. Dat blijkt niet zo simpel in het enorme station met gigantische hoge en lange roltrappen. Gelukkkig ben ik goed in het aanklampen van mensen, de eerste is een wat ongemakkelijke keuze: een schoonmaker die zichzelf de laatste jaren niet gereinigd heeft….het schriele mannetje zonder billen heeft een ranzige geur om zich heen hangen. Wel doet hij zijn best en helpt ons de metro en kaartapparaten te vinden. Zijn uitleg snappen we echter niet. Een aardige Sowaakse neemt het over en wijst ons de weg naar een geldwisselapparaat; we hebbben klein geld nodig om kaartjes te kunnen kopen. Ook helpt ze ons met het vinden van de juiste metro en waar de enige overstap moeteten doen.
En dat is heel prettig, ‘s avonds om 23.00 uur. Met niet al te veel gedoe meer en de hulp van een aardige man komen we op de plek van bestemming. Vanaf het metrostation is het slechts een klein stukje lopen. Tenminste als we in 1 keer waren goed gelopen….Theo wijt het aan zijn vergeten leesbril dat hij bij uitzondering een verkeerde afslag kiest. Mij valt niets aan te rekenen, ik kan gewoon niet kaartlezen.Uiteindelijk zijn we er: hotel Pav. Netjes met heerlijk schone en frisse bedden. Lekkerlekker.
Dag één: Hoogkarspel – Praag
