De afspraak is om acht uur te ontbijtenn en dat doen we dan ook. Toast, scrumbled en gewone eggs, yoghurt, fruit, kaas, etc, etc., het is er allemaal weer. Daarna de rugzakken ophalen en met een beetje pijn in het hart verlaten we het prachtige hotel. Echt een aanrader! Maar natuurlijk hebben we ook veel zin in de volgende slaapplaats voor twee nachten: Oban. Lopend naar het station scoren we onderweg in een supermarkt lekkere broodjes voor later op de dag. Ruimschoots op tijd komen we voor de trein naar Glasgow waar we moeten overstappen. Dat eerste traject duurt een uur en leggen we af in een drukke trein waarin we niet bij elkaar kunnen zitten. Vanaf Glasgow is dat aanzienlijk beter in de veel rustiger trein waar de cateringdame-buiten-dienst, een groot deel van de 2,5 uur durende rit slapend naast ons, in de vierersoonszit aan de overgang van het pad, doorbrengt.
Het is gezellig en we zijn in een opperbeste stemming die helemaal niet meer stuk kan als het zonnetje doorbreekt. Zo erg zelfs dat de zonnebrillen uit de tassen gehaald worden. De koffiedame komt een paar keer langs, we eten de meegebrachte broodjes en genieten van het prachtige Schotse landschap. Meerdere malen probeer ik onvergetelijke foto’ s te maken, een enkele keer lukt het. Vaker staan de bomen langs de rails in de weg. Grrr. Als ze die in de regenwouden eens laten staan en langs het spoor beginnen te hakken.. Maak er hoge struiken van en je hoort me niet meer. Dit lijkt af en toe verdomde veel op pesten.
In tijdschrift ‘Kijk’ lezen we in de rubriek cijfers en feitjes dat de mens 21 emoties op zijn gezicht kan laten zien. Welke, dat staat er niet bij, dus lossen we het zelf op. Wij komen uit op: verbazing, blijdschap, getergd, blij, bedroefd, vragend, vertwijfeld, meewarig, geschrokken, idioot, verliefd, opgewonden, geschokt, ontroerd, meelevend, meelijwekkend, woest, boos, enthousiast, afschuw, en wanhoop. Dat u het maar weet. De treinrit vliegt voorbij en om 13.45 uur komen we in het zonovergoten Oban. Een (oude) vissersplaats aan het water. We zijn ook dit keer snel verkocht door het prachtige plaatje wat zich op onze netvliezen nestelt. Een groot rond water, omgeven door aansprekende, gekleurde gebouwen, die authentiek aandoen.
Op het water, nog steeds in het heerlijke zonnetjes, kleine en grote vissersbootjes en boten die bedoelt zijn om toeristen te vervoeren. Ik kan het niet laten om op weg naar het hotel ‘Columba’, nauwelijks tien minuten lopen, al foto’ s te maken. Ook van de betogers die tegen onafhankelijkheid van de Schotten zijn. Want het houdt de Schotten bezig, en niet een beetje ook. We komen ze overal tegen, de ‘Ja’ stemmers en de ‘ Nee’ sympathisanten. Overal vlaggen, posters, bordje met ‘Ja’ of ‘Nee’ en mensen met flyers en krantjes die twijfelaars voor zich hopen te winnen. We spreken er vandaag een aantal, toevallig of niet, maar het zijn mensen die willen dat Schotland bij Engeland blijft. Ze spreken hun zorg en vrees uit.
We wandelen, of klimmen vooral, naar het hoogste punt van Oban: een rond gebouw dat niet meer is dan dat, ooit moest het een museum worden voor kunst en cultuur.
Helaas, het is nooit voltooid. De bedenker, een filantroop en bankier, stierf voortijdig waardoor het nooit is afgemaakt. Wat rest is een, weliswaar fraai, ronde muur met vele bogen waardoor een schitterend uitzicht op de stad. We dalen daarna weer af naar het centrum en zoeken een terras op voor koffie en taart. Lekker, lekker…Dat er een vrachtwagen voorbij komt, volgepropt met schapen die zeker niet weg zijn naar en feestje, is wat ongemakkelijk. Ik weet niet anders te doen dan wat schaapachtig voor mij uit te kijken. Misschien is het wel een enorme eer om als de Schotse lekkernij, Haggis, op iemands bord te belanden.
Inmiddels loopt het tegen vijf uur en is het tijd om ons te melden bij de whisky stokerij van Oban voor een rondleiding, waar we ons eerder op de dag voor aangemeld hebben. Jos huppelt al vooruit. De van oorsprong Spaanse gids die zich verontschuldigt voor haar Schotse tongval (!) vertelt ons alle wetenswaardigen van het whiskyproces. Dat doet ze rap en enthousiast. Ik volg het niet helemaal, maar dat het wel veertien jaar kan duren voordat whisky, whisky is, maakt wel indruk. Wanneer er boven een enorm vat geruikt mag worden, explodeert mijn reukorgaan bijna. En nee, ik overdrijf niet.Tsjonge, wat komt dat binnen zeg. We mogen proeven en het glas houden. Aan het einde van de rondleiding wordt nogmaals een rondje gegegeven. We verlaten nog net niet in polonaise de stokerij om op zoek te gaan naar een eetgelegenheid. We vinden iets, vlakbij het station, die een soortgelijke kaart als de ‘Alexander Graham Bell’ van gisteren blijkt te hebben, hoewel iets kleiner. We vinden het best, en eten en drinken weer een tijdje vooruit. Het is al donker wanneer we richting hotel lopen. Een mooi wandelingetje langs het water, met zicht op sfeervol verlichte gebouwen. We besluiten nog even naar de bar van het hotel te gaan ( op de foto, het rode gedeelte, helemaal links).
Nou, dat blijkt een bijzondere keus. Er is live muziek van accordeonmuzikanten en er is nog een prachtige plek vrij boven het muziekgezelschap, in een loungehoek voor grote ramen. Het echtpaar dat er zit begroet ons hartelijk en is vervolgens bijna niet weg te slaan. Hij is een Schot die heerlijk aan de bier is, zij een Engelse die hem rustig op zijn stoel probeert te houden. Ze heeft daarvoor een speciale aanpak. Wanneer er voorbijgangers gesignaleerd worden staan ze op, proosten met veel geluid en expressie op hen en genieten volop van de reacties. Van vrolijk terugzwaaien tot negeren of tekenen van ongemak. Ook zij blijken volop bezig te zijn met de dag van morgen en vrezen de overwinning van de ‘Ja’ stemmers.Ze dwalen af naar voetbal, Holland, tennis en zo meer. Maar steeds komt terug……..het referendum van morgen; waar gaan de Schotten voor kiezen. Zij verwachten voorlopig niet te kunnen slapen, wij gaan dat nu wel doen.