Opnieuw starten we de gezamenlijke dag op het dakterras. Met mijn jongste broer en moeder heb ik op dit ontbijttijdstip een afspraak staan om te videobellen. Hoewel de beelden en het geluid trager gaan dan in reallife is het heel leuk. Wij zwaaien, lachen en laten iets van de plek zien waar we zitten. Mijn familie thuis vertelt over de regen die met bakken tegelijk naar benden komt, al dagenlang. Wij kunnen ons daar, met petjes, zonnebrillen en zonnebrand nauwelijks een voorstelling van maken. Ook dat in Nederland de middag ten einde loopt en onze dag nauwelijks is begonnen.
We zwaaien en kussen gedag, waarna Jos en Gerda ouders bellen. Ook zij krijgen een videorondleiding en lachende en zwaaiende mensen te zien. Tienduizend kilometer, op sommige momenten lijkt het niks.
We gaan de stad in waar we als eerste de Kathedraal van Lima bezoeken. De 16e-eeuwse basiliek is enorme groot en domineert met zijn brede trap aan de gehele voorzijde het prachtige plein, Plaza Mayor, van Arequipa waar we ook gisteren al te vinden waren. De dubbele torens zijn een herkenningspunt in de skyline van Lima, vanuit vrijwel alle delen van het stadscentrum zijn ze te zien. De kathedraal omvat veertien zijkapellen waarvan sommige toegankelijk zin vanaf de straat. Vandaag is het niet mogelijk om op eigen gelegenheid rond te kijken, een gids is verplicht. Met een klein groepje volgen we de man de kerk in waar we direct onder de indruk raken van wat we zien. Dat is veel, met het vergulde altaar in de verte waar we naar toe lopen. De gids doet zijn verhaal in beurtelings Engels en Spaans. Hij geeft aan dat als hij zijn verhaal in die laatste taal doet, wij volop foto’s mogen maken. Voor de Spaanstaligen geldt dat andersom. De man vertelt in rap Engels, maar toont daarbij wel gevoel voor humor, waardoor hij prettig is om naar te luisteren, ook al ontgaat me door de snelheid wel iets. Het hindert niet, alles onthouden lukt me toch niet. Bovendien gaat geconcentreerd kijken bij mij ten koste van het gehoor.
We lopen een zijruimte in waar een klein museum is, hier mogen geen foto’s gemaakt worden. Kostbaarheden liggen achter glas. De edelstenen waarmee de pronkstukken versierd zin, blijken veelal nep. Een hoop is in het verleden gestolen. Zegt de gids. Ik kan niet nalaten te denken dat het een misleidend praatje is om potentiële schurken om de tuin te leiden. Hoogstwaarschijnlijk hebben die er meer verstand van dan ik. We volgende gids naar boven waar we achter het enorme orgel kunnen kijken, een unieke ervaring. Dat is ook het vervolg wanneer de gids nog meer trappen opgaat en we ineens buiten staan, boven op het dak van de kathedraal! Dat op zich is al heel bijzonder, en nog meer als we onder de enorme klokken doorlopen die hier op het dak hangen. Bij speciale missen en gelegenheden worden ze geluid. Nu dus niet, onze oren zouden in één klap geen stuiver meer waard zijn. We lopen rond en hebben over de rand van het dak een fantastisch uitzicht over de stad. We snappen inmiddels waarom een gids verplicht is voor het bezoeken van deze uitzonderlijke kathedraal.
We dalen af naar beneden, verlaten de kerk en zoeken aan de zijkant van het plein een koffietent op. We zitten daar nog maar net als we geschreeuw horen dat steeds luider wordt. Ook zien we steeds meer politie. Een protestmars. Waartegen is ons onduidelijk, maar het verloopt vreedzaam. Na twee rondjes langs het plein verdwijnen ze een zijstraat in, de politie kijkt toe en onderneemt geen enkele actie. Wij drinken koffie, eten een taartje en kijken toe.
Na het lekkers, de koffie kon heter ;), gaan we op weg naar het museo Santuarios Andinos. De plek waar de bekendste mummie Juanita te zien is. Ook hier is een rondleiding verplicht. We starten in een zaaltje met een film van 20 minuten, gemaakt door National Geographic, over de ontdekking in 1995 van de Incakinderen die werden geofferd om goden te behagen en werden begraven op de besneeuwde top van de Amato op 6310 m. Na dit indrukwekkend filmpje wordt de groep gesplitst en door de Engels- of Spaanssprekende gids meegenomen langs de vondsten die gedaan zijn op de plekken waar de lichamen gevonden zijn. Kleding, schoentjes, hoofdtooien, lappen, voorwerpen. Van veel is de betekenis bekend van die bij het ritueel rond het offeren van de kinderen. Die kinderen kwamen uit gezinnen met een hoge sociale status en werden op zeer jonge leeftijd geïsoleerd van de andere stamleden in een apart huis voorbereid op de rol die ze ooit toebedeeld zou worden. Het maakt veel indruk op ons. De rondleiding wordt beëindigd in de koude ruimte waar Juanita staat, bewaard in een glazen ijskist. Haar gezicht, haar haren, haar kleding, haar houding met de benen opgetrokken, bedekt met een dun laagje ijs. Het is bizar om te zien en tegelijkertijd staan we bijna met onze neus tegen de glazen wand gedrukt. Vijfhonderd jaar heeft ze onder het ijs gelegen, en gevonden nadat het ijs begon te smelten. Kijken en tegelijkertijd iets proberen te begrijpen van hoe dat toen gegaan moet zijn. Het is fascinerend.
Er mocht niet gefotografeerd worden, de volgende plaatjes komen daarom van good old internet
Vol van wat we hebben gezien staan we niet veel later in het felle zonlicht. We zoeken het tentje van vanmorgen op voor een broodje, en besluiten Gerda en ik dat we souvenirwinkeltjes willen bekijken. Kicken wanneer het me lukt om in het Spaans af te dingen op oorbelletjes. Juf Spaanse les zal trots op me zijn. We kopen nog wat gezellige dingetjes voor thuis en gaan dan terug naar het hotel waar we een plek op het dakterras zoeken om te schrijven, te lezen, te appen…het bekende verhaal.
Voor de laatste keer gaan we met z’n vieren uit eten. De vakantie is zeker nog niet voorbij, maar we sluiten wel een stukje af. Morgen vliegen we naar Lima voor de laatste dagen met als hoogtepunt het afscheidsfeest van Alonso en Sophie.