Dag acht: Macchu Picchu en terug naar Cuzco

door | 30 sep 2019 | Vamos a Peru

Het is opnieuw vroeg op vandaag, om 7.00 uur ontbijten we op de hoogste verdieping van het hotel. Van hieruit hebben we een prachtig uitzicht over Aquas Calientes. De golfplaten van de overdekte markthal liggen schots en scheef, in allerlei soorten, maten en kleuren op het dak.
Nadat we in alle rust energiebammetjes, yoghurtjes en fruitjes hebben genuttigd vertrekken we om 8.00 uur naar de bussen. De grote bagage laten we in het hotel achter, dat is gelukkig nooit een punt. Omdat het hotel vlakbij het station ligt halen we die vanmiddag pas op het allerlaatste moment op.


Vandaag bezoeken we voor de tweede keer Macchu Picchu, alleen nu zonder gids. We weten nu ook hoe het bus systeem werkt. Dus we lopen de nog korte rij voorbij, onze ticket geeft namelijk toegang vanaf 6.00 uur, wat op dit tijdstip recht geeft op een plek in de eerste bussen. Onze gids gisteren wist dat natuurlijk al.
Hotsend en botsend gaan we weer de weg naar boven. Eenmaal de ticket controle door, wordt Jos opnieuw aangesproken, die heeft zich echter voorbereid. Zo heeft hij jas en vest om zijn middel en propt die pas in zijn rugzak nadat we op veilige afstand zijn…
Het weer is ook vandaag onze grote vriend, geen regenwolk te zien. Het is blauw met een paar gezellige witte wolkjes, zonnig en wonderschoon. Mijn hoedje en de petten bij de mannen gaan op. Die hebben ze gisteravond nog gekocht op de overdekte markt bij het station. De heren hadden eindelijk door dat de aanwezige haardos onvoldoende bescherming bood. En de zonnebrillen, je kan niet zonder. De zon is hier best scherp.
Opnieuw is het genieten wat de klok slaat, alleen in onze eigen tempo. We bezoeken nu het deel van het enorme complex waar we gisteren niet geweest zijn, en we bezoeken een paar plekken waar we gisteren geweest zijn, maar wat we graag nog een keer willen zien. Toch vergeten we niet om tijdens het bewonderen, verwonderen van de ingenieuze Incabouwwerken, af en toe gewoon eens stil te staan en om ons heen te kijken. Want het is prachtig, het gebied. Macchu Picchu ligt op de rand van het Amazonegebied. Uitkijken op het oerwoud, het laat me diep inademen en hopen dat de mens ooit wijzer wordt en het gebied en zijn inwoners werkelijk beschermt.

 
Als we voldaan zijn, besluiten we Macchu Picchu gedag te zeggen. We lopen naar de uitgang en ik kijk nog een paar keer om, om het indrukwekkende geheel zo goed mogelijk op de harde plaat in mijn hoofd vast te leggen. de foto’s zullen daar bij zeker gaan helpen.
Bij de bussen is het nog rustig, we kunnen zo instappen voor de rit naar beneden. Daar gaan we tijdje heerlijk op een muurtje zitten, fijn mensen kijken. Mijn aandacht is nu vooral gericht op de vele kruiers die er rondlopen. Eerder vertelde ik al dat er alleen een trein naar Aquas Calientes gaat. Geen wegen dus waardoor er geen auto’s in het plaatsje rijden. Maar winkels etc. moeten wel bevoorraad worden. Zwoegend sjouwen de sterke mannen met steekwagentjes , volgestouwd met van alles en nog wat: bakstenen, waterflessen, kratten bier…


Het is zichtbaar zwaar werk, en onder de fikse ‘hellingproeven’ komen ze ook niet uit. We wandelen over de brug naar een bakkertje die ook een koffiezitplaats heeft. Daar bestellen we wat lekkers bij, en terwijl we dat nuttigen zien we door het raam, waarlangs een steile trap, drie mannen een groot natuurstenen aanrechtblad naar beneden tillen. Het is bizar.
Vervolgens lopen we in alle rust naar het hotel en frissen ons daar wat op, allemaal geen probleem, ook al zijn we uitgecheckt.

We hebben de tijd, dus gaan voor nog een rondje door het levendige stadje. Overal is gezelligheid. Of het heel anders is als er geen verjaardag van Macchu Picchu te vieren is, dat weet ik niet. Ik herinner me de vorige avond een groot podium in opbouw te hebben gezien. Het werd met hartjes, ringen en zoete tekeningen versierd. Een openbare massa huwelijksvoltrekking? De vader van Alonso had er in eerder in Barranco over verteld. Daar gebeurt dat een keer per jaar. Wij vrouwen willen daar nu graag naartoe. De mannen denken opeens tijdnood te krijgen, maar bezwijken. De afstand is zo afgelegd en inderdaad, op het podium plaatselijke hotemetoten met sjerpen om, en steeds een nieuw bruidspaar dat onder applaus van het aanwezige publiek naar boven klimt. Naast het podium staan een paar kraampjes, de één vol met bruidstaarten, de ander met ingepakte, identieke cadeaus. De vorm doet aan flatscreens denken. Mooi uitgedoste mensen, vermoedelijk familieleden, drommen om het bruidspaar om te feliciteren, waarna het grote pakket op het hier bekende steekwagentje geladen wordt. Ze vertrekken, waarna het volgende bruidspaar richting flatscreen en steekwagentje vertrekt. Kostelijk. De mannen blijken zich ook best te vermaken.

We zoeken nog even een terras voor een kommetje soep, halen de bagage op en vertrekken naar het station. Daar imiteer ik het 06 stemmetje van de omroepster en hoor dat een knul achter me precies hetzelfde doet. We lachen. Het blijkt een groep vrolijke Belgen die met een georganiseerde reis de Incatrail loopt. Grappige lui met wie het leuk flauwe Belgen en Hollander moppen maken is. Daardoor mis ik het vertrek van de gewone Peruaanse trein die helemaal volgeduwd wordt met reizigers. Pas als de laatste mensen zich nauwelijks kunnen bewegen, worden deuren gesloten.

De rit met onze comfortabele trein duurt zo’n drieënhalf uur, maar het is een heerlijk ontspannen rit. Met typische Peruaanse muziek, dus veel panfluit. Ook is er catering aan boord. Alleen jammer dat het heel raar wordt gevonden om koffie met melk te willen, dat hebben ze niet. Geen koffie voor mij, helaas. Grappig is dat de bestelde broodjes bij het eerstvolgende station opgehaald worden. Het ziet er verzorgd uit en het smaakt goed, De trein volgt tot Aquas Calientes weer de rivier, daarna rijdt hij er vandaan. Het laatste stuk in het donker. En het begint te regenen.

Bij aankomst in Cuzco staat de chauffeur met zijn bordje Catharina Hollander al klaar. De regen blijkt hier weinig voor te stellen en droog stappen we de taxi in. Het station ligt buiten Cuzco waardoor het best nog wel een rit is naar het hotel, vijftien kilometer. De buurten waar we door rijden, liegen er niet om: armoede, armoede, armoede en ontzettend veel zwerfhonden. Door dit alles en het donker oogt het heel onveilig.

Bij het hotel aangekomen, halen we onze achtergelaten bagage op en krijgen dezelfde kamers toebedeeld. Omdat Jos en Gerda de vorige keer wat last hadden van de rumoerige voorkant, stellen Theo en ik voor te ruilen. Zo doe je dat als je er voor kiest samen op reis te gaan.

We willen de dag afsluiten met ergens snel wat eten, maar dat valt wat tegen. We kunnen moeilijk iets vinden, lopen verder dan gedacht en strijken dan neer in een ‘tent’ waar het ontiegelijk lang duurt voor het bestelde eten komt. De koffie wordt gebracht met apart geserveerde melk. Prima, maar lauw. Hoewel ik kan proeven dat het eten lekker is, smaakt het me niet. Ik ben over mijn trek heen en moe. Gelukkig is er altijd wel een heer aan tafel die mijn gevulde bordje wel ziet zitten.  Terug in het hotel ga ik direct naar bed, maar niet voor lang…