Het licht schijnt vaak door het raam als we wakker worden in onze kamer met prachtig gewelfde plafonds. Ook al moet Theo op een paar punten bukken en ik nét niet, we vinden het een fijn vooruitzicht hier nog twee nachten te blijven. Wat gisteravond bij binnenkomst van deze kamer opviel was de aanwezigheid van bedlampjes. Bij ‘ons’ zo vanzelfsprekend, ‘hier’ niet. Geen enkele hotelkamer had bedlampjes, hoewel we de staande schemerlampen aan weerskanten van het bed in Chivay mogelijk wel als dusdanig moeten rekenen. Ik houd van bedlampjes. Om half negen hebben we met Jos en Gerda afgesproken voor het ontbijt. Dat is uitslapen in vergelijking met de idioot vroege tijden die we soms opstaan. Zonder te morren, we kiezen er immers voor. Op een dodelijk ochtendhumeur hebben we elkaar nog niet kunnen betrappen. Als we onze kamerdeur openen komen we terecht op een gezellige ingerichte overdekte patio, waaraan ook de kamer van Jos en Gerda grenst. De patio doorlopend komen we in het openluchtgedeelte waar ook deuren op uitkomen. Hier bevindt zich ook de trap naar boven, naar het dakterras waar bij mooi weer het ontbijt geserveerd wordt. We kijken uit over omliggende daken en een grote gasfles, zoals we dat vaker zien in Peru. Het is mooi weer. Even zoeken we een plekje in de zon, maar snel zoeken we de schaduw op. Bij de receptie moest aangegeven worden dat we wilden ontbijten, pas dan zouden ze ermee aan de slag gaan. Tien minuten later komt een vrouw de trappen opsjouwen met kannen heet water voor thee en koffie en broodjes. Nog een paar keer moet ze de trappen op en neer. Het ontbijt is karig, zeker als je bedenkt dat ze uitgebreid wilden weten wat de vegetariërs wél eten. Alleen een gebakken ei en wat jam, en voor de vleeseter van ons ‘U eet wel vlees?’ geen vlees. Bovendien is dit ons duurste hotel. Maar we zijn geen klagers en accepteren.
Voor vandaag hebben we een bezoek aan het Santa Catalina Klooster op het programma staan. Een tip die we van verschillende kanten ontvangen hadden, en het klooster staat op nauwelijks tien minuten lopen vanaf het hotel. Dus met minimale inspanning te bereiken. We passeren daarbij het grote plein van Arequipa, duidelijk wordt dan waarom deze stad ‘De witte stad’ genoemd worden. Veel gebouwen in het centrum zijn gebouwd van wit, vulkanisch gesteente.
Het Santa Catalina klooster is in 1580 gesticht en wordt nog gedeeltelijk bewoond door nonnen, dat gedeelte is niet voor bezoekers toegankelijk. Het prachtige complex is bijna 20.000 m2 groot en heeft talrijke kleurrijke straatjes die als kenmerkend worden gezien voor de oudste wijken van Arequipa. Voordat het klooster in 1580 af was besloot een rijke jonge weduwe, Doña María de Guzmán, dat ze zich wilde terugtrekken uit het openbare leven en zich bij het klooster wilde voegen. Ze bracht veel geld met mee en werd zo de eerste bewoner. Al snel werd het klooster een aantrekkelijke plek voor rijke vrouwen uit belangrijke Spaanse families. Doña de Guzmán was een vrouw van rijke komaf met een grote sociale status. Daar wilde iedereen graag bij horen.
Veel van deze “nieuwe nonnen” wilden hun luxe leventje echter niet opgeven en brachten hun eigen bedienden en huisraad mee. Luxe tapijten, Engels porselein, zijden gordijnen, schilderijen, lampen sierden de kamers van de vrouwen die hun leven ogenschijnlijk aan God hadden opgedragen. Pas in 1871 stuurde de toenmalige paus Pius IX, een strenge Dominicaanse non naar het klooster om orde op zaken te stellen. De Paus had de verhalen gehoord over wat er gebeurde in Santa Catalina. Dat het een sociale club voor rijke vrouwen was geworden in plaats van religieuze toewijding.
De nieuwe hoofd non stuurde de rijke vrouwen terug naar Europa. Hun dienaren en slaven kregen de optie om als nonnen te blijven. Grote hervormingen vonden plaats en het klooster werd uiteindelijk een symbool van de geloften zoals het ooit bedoeld was.
We kiezen ervoor het klooster zonder gids te bezichtigen, zodat we het in ons eigen tempo kunnen bekijken. Om niets te missen is ons gezegd links te beginnen en steeds links aan te houden. Dat doen we en het werkt uitsteken. We lopen door gangen, door stegen, lopen kamer in en kamer uit en zijn verrukt over de geweldige staat van het klooster, dat is gebouwd van witte vulkanische steen. De frisheid, het vele groen, de gedeeltelijk blauw geschilderde muren, de vele keukens waar het nog steeds naar rook ruikt en de ‘cellen’ van de nonnen. De mooie binnenpleinen en de vele te bezichtigen kunststukken. Het klooster is absoluut een ‘must’ als e in Arequipa bent. Omdat we niet aan een gids gebonden zijn, nemen we een pauze voor een kop koffie en een stuk taart. En water blijven drinken. Alle dagen kopen we flessen drinkwater om altijd water bij de hand te hebben. Na de rustpauze vervolgen we onze weg door het klooster. En al slaan we de laatste keukens over, we zijn zeker minstens 4,5 uur binnen de kloostermuren geweest. Ook het uitzicht vanaf het dak is namelijk super. En niet alleen omdat de Misti vanaf hier in al zijn prachtige glorie te zien is. Op het dak is ook de ingang te vinden van de bijzondere kapel die echter alleen vanachter een mooi houten hekwerk te zien is.
Het plan is om een broodje te eten op het gezellige pleintje dat we gisteravond zagen. Helaas, als we daar eenmaal zitten en wat drinken besteld hebben, blijken ze niets vegetarisch te hebben en ook niet van plan zijn iets te bedenken. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We vertrekken en vinden wat later een andere plek waar ze wel keuze hebben voor de niet-vleeseters. Na de lichte maaltijd lopen we door de stad. Het is hier prachtig. Het grote centrumplein met veel groen en bloeiende planten wordt omringd door schitterende mooi gebouwen die er schoon en fris uitzien. Het is sfeervol en heel levendig. Hier zie je nauwelijks mannen en vrouwen in klederdracht. Geen bolhoedjes. Het centrum wordt vooral bevolkt door de moderne Peruaan. We lopen een souvenirwinkel in en kopen, jawel, een panfluit. We lopen verder en komen in een grote winkelstraat die we al snel taxeren als de PC Hooft van Arequipa, grote merken, duur uitziende panden. Straatverkopers zijn er, maar minder, en tegen de gevel of rollend met een skateboard passeren we de minder gelukkigen in de samenleving, smekend om wat geld. De slapende schoenpoetser is een geweldig kijkmomentje.
Een winkelstraat als deze benadrukt de enorme contrasten. We zijn in de binnenstad, en weten dat de buitenwijken van Arequipa een volslagen ander beeld laat zien. Twee werelden binnen een paar kilometer.
Als we een Starbucks zien, besluiten ter plekke dat het koffietijd is, hier moet echt lekkere koffie te halen zijn. Sfeervol kan de inrichting niet genoemd worden, maar het is de koffie die telt. Eindelijk een heerlijke cappuccino, die ook nog eens goed heet is. Mmmm, lekker, lekker. Ik geniet er intens van.
We slenteren terug naar het hotel, het is tegen 17.00 uur en om 18.00 uur is het donker, het hele jaar rond. We nemen een late siësta en verlaten begin van de avond het hotel om iets te gaan eten. We doen dat bij ‘Sascha’ een klein restaurant vlak om de hoek, dat we eerder zagen en er prima uitzag. Op weg ernaar toe, op hetzelfde pleintje, zien we bij een andere uitbater buiten veel stoelen op een rij staan. Een optreden? Dan merken we de vele politie op, een demonstratie? We stappen het restaurant in waar we ook boven kunnen zitten. Voor het raam staan een paar kleine tafeltjes die we tegen elkaar aanschuiven zodat we goed zicht hebben op wat buiten gaat gebeuren. We zijn de enige gasten waar de gastvrouw zich op hoeft te concentreren en dat doet ze door werkelijk verrukkelijk te koken. Daarbij wordt het eten ook heel verzorgd geserveerd. Zeer smaakvol. Als de mannen nog een tweede biertje bestellen, zien we daarna de gastvrouw buiten voorbij snellen om even later terug te keren met een paar biertjes onder haar arm. We geven de vrouw oprechte complimenten voor de heerlijke maaltijd, en ronden de rekening netjes af, uiteraard zonder dat ze in verlegenheid gebracht wordt. Voor ons is het hier heel goedkoop.
Buiten verloopt intussen alles heel rustig, de gastvrouw weet te vertellen dat het om een bijeenkomst van politiemensen gaat. Het zijn politiemensen die de nu weer lege stoelen opruimen en in een achterbak van een politieauto laden. We passeren ze als we richting hotel lopen, waar we moeten aanbellen om binnengelaten te worden. Morgen nog een dagje Arequipa.