Gisteravond hebben we de familie gedag gezegd, Jhony heeft ons nog een telefoon meegegeven die we de komende weken bij ons moeten houden. Hiermee kunnen kosteloos bellen. Ons wordt op het hart gedrukt vooral contact op te nemen als er iets is. Ook willen ze graag regelmatig van ons horen dat het goed met ons gaat. De familie voelt zich erg verantwoordelijk voor ons. Ze zijn bekend met de veiligheidsrisico’s in hun land.
Alonso en Sophie zullen ons om 9.00 uur naar vliegveld ‘Jorge Chavez’ brengen, waar we om 11.55 uur zullen vertrekken naar Cuzco. Een binnenlandse vlucht van ongeveer drie kwartier.
Zodra we beneden buiten komen, verschijnt ook de portier om het hek open te doen en onze bagage in de kofferbak van de auto te leggen. Hij zorgt er ook voor dat het hek na ons vertrek gesloten wordt. De rit naar het vliegveld zal ongeveer vijftig minuten duren. De route over de snelweg laat aan weerskanten van de weg voornamelijk sloppenwijken zien. Links en rechts, we zien de meest erbarmelijke onderkomens, krotten met daar tussendoor waslijnen, mensen en spelende kinderen. Tussen de weg en de ‘woonwijken’ ligt een watertje. Daarin en op de oever zien we afval liggen met her en der mensen ertussen. Het is een treurige aanblik.
Alonso blijft bij het inchecken, dat is handig want hij weet precies hoe alle apparaten werken, waar wij eerst staan te klungelen. Ze brengen ons weg tot de poortjes waar zij niet verder mogen en zwaaien ons uit. Zij gaan de komende drie nachten in het gehuurde airbnb van Jos en Gerda overnachten.
‘lekker een paar dagen privacy.’ En wie snapt dat niet.
We lopen op tijd naar het vliegtuig en stappen op tijd in, ook de motoren starten op tijd, we taxiën weg, maar dan…de motoren stoppen en het vliegtuig komt in stilstand.
Al snel wordt duidelijk dat er een technische storing is, ze hopen dat het snel verholpen zal zijn.
Ik zit bij het raam en zie dat de trap weer tegen de deur wordt gezet, en even later komt er een busje met handige mannen. Het duurt en het duurt. Wij ondergaan en accepteren, maar echt lekker is het natuurlijk niet. Nog steeds zitten we in een vliegtuig met een mankement dat straks, is de bedoeling, toch gaat vliegen.
Het euvel blijkt echter toch lastiger te repareren dan gedacht. Ons wordt gemeld dat we het vliegtuig moeten verlaten en in de opvangruimte van het vliegtuig moeten wachten op nadere instructies.
Wij stappen uit, in de gereedstaande bussen die ons terug naar het vliegveld gebouw brengt.
We installeren ons, halen wat te drinken en besluiten het reisbureau te bellen waar we het programma voor de komende dagen geboekt hebben. We zouden namelijk van het vliegveld in Cuzco opgehaald worden om naar ons hotel gebracht te worden. Ik bel, en krijg een bandje met een hele riedel Spaans. Dat schiet niet op. De telefoon van Jhony biedt uitkomst en we bellen Alonso, die heeft de binnenlandse vluchten eerder dit jaar vanuit Peru voor ons geboekt. Boeken vanuit het eigen land bleek namelijk stukken voordeliger dan boeken vanuit Nederland. Alonso zal het reisbureau bellen en doorgeven dat we vertraagd zijn en nog geen idee hebben hoe laat het gaat worden. Hij snapt de Spaanse riedel wel, en het bericht komt over. Nog weer later weet Alonso ons te melden dat we om 15.50 uur zullen vertrekken. Wij weten dan nog van niks, pas een half uur later verschijnt het op het display in de hal. Gelukkig dat klopt, wel met een ander vliegtuig. Dat voelt prettig. Bij het instappen krijgt ieder passagier een pakje met drinken en wat reepjes en een pakje zoute koekjes om te eten.
Het reisbureau is op de hoogte gesteld, dus we kunnen gerust op pad, eindelijk.
Het is helder weer en het uitzicht over de Andes is werkelijk geweldig. Het is drie kwartier volop genieten van de bergketen, de toppen met de sneeuw, de wolken, het blauw van de lucht. Het is een machtig, imposant gezicht. Het wachten op het vliegveld zijn we alweer vergeten.
Op het vliegveld van Cuzco is het beduidend kouder, het is later op de dag, maar Cuzco ligt ook aanzienlijk hoger dan Lima, namelijk boven de 3500 meter. De jassen die we steeds bij de hand hadden, gaan aan.
Zodra we bij de bagageband komen meldt zich een kleine, tengere Peruaan, op zoek naar Catharina Hollander. Hij stelt zich voor en haast zich voor Theo en Jos uit om de bagage op een karretje te laden. De grote mannen vinden het zichtbaar wat ongemakkelijk dat een man, zeker de helft van hun postuur de bagage sjouwt en even later het karretje voor ons uit naar buiten duwt. De man zelf is heel hartelijk. Buiten staat er een grote rij wachtende waaronder een aantal met bordjes. Ik heb het niet eens direct door dat een niet onaantrekkelijke man op mij staat te wachten. Ik was steeds de contactpersoon voor dit stukje van onze reis, vandaar. Natuurlijk wil ik de man even later op de foto 😉
Hij stelt zich voor als de tussenpersoon van het reisbureau. Hij is ons aanspreekpunt voor vragen of problemen die zich gedurende ons programma van de komende dagen kunnen voordoen. Hij brengt ons naar het gereedstaande busje met chauffeur en brengt ons naar het hotel. Onderweg neemt hij de komende dagen door en adviseert ons de rest van de avond rustig te houden. Het lichaam moet aan de hoogte wennen. Veel water drinken, goed eten, maar niet te veel. Bij aankomst cocathee in het hotel drinken is aan te raden. Coca is goed tegen hoogteziekte.
Na het inchecken doen we dat ook, Gerda en ik voelen ons op dat moment wat licht in het hoofd. De mannen minder. Aan tafel met ieder een kopje heet water, vol met cocabladeren, besef ik dat het in Nederland de nieuwe dag al begonnen is. Onze zoon is jarig. Via WhatsApp zingen we hem toe.
Eten gaan we bij Pachapapa, door onze reisbureau man aangeraden, en dat blijkt een goede tip. Heerlijk eten dat in het zicht van de gasten wordt klaargemaakt, sfeervol, Peruaanse live muziek en prettig geprijsd. Een goede afsluiting van een wat rommelige, maar toch weer gezellige dag.
