Het is zover, de dag waar al maanden over gesproken is en vooral Alonso erg nerveus over het, het afscheidsfeest. Zou dat eerst nog bij zijn ouders gehouden worden, later werd er voor gekozen om het op een buiten locatie te doen. Op een enorm landgoed in het dorpje Cienequilla, gelegen buiten Lima op ruim een uur rijden van het ouderlijk huis. De ouders kennen de eigenaar van dit buitenhuis, die zelf voornamelijk in Lima woont.
Jos en Gerda rijden met Alonso en Sophie mee en Theo en ik met de ouders. Voor de rest van zo’n vijftig gasten is een touringcar geregeld.
Het feest begint 12.30 uur maar wij zullen er wat eerder zijn, waardoor we om 9.30 vertrekken.
Voor deze gelegenheid hebben Theo en ik nettere kleding meegenomen die we begin deze vakantie in Lima hebben gelaten, uitgehangen over stoelen om kreukels te voorkomen. Het voelt echt prettig om die kleren aan te trekken, even niet praktisch maar gewoon feestelijk leuk, sportief en elegant zoals op de uitnodiging vermeldt staat. Mijn handtas heb ik zelfs mee, wat weer heel praktisch is.
Er heerst die zenuwachtige sfeer die we kennen van een eigen feest waar je de hoofdpersonen van bent, waar je alles voor geregeld hebt en waarvan je hoopt dat je niets vergeten bent. Wij zijn rustig omdat we niets anders te doen hadden dan een speech voorbereiden, die thuis in Nederland al geschreven is ook in het Spaans is vertaald. Kant en klaar liggen beide versies in de rugtas van Theo. De afgelopen avonden hebben we voor het slapen gaan nog goed geoefend op de uitspraak, we vertrouwen erop dat het goed gaat.
De mooi geklede kinderen vertrekken en halen Jos en Gerda op, wij gaan er direct achteraan. Het is leuk om te zien hoe Susanna de speciaal voor haar gemaakte ketting die ze gisteren van ons kreeg, nu draagt. Hij staat werkelijk perfect bij haar kleding.
Het duurt niet lang voordat we lima verlaten en over de snelweg richting Cienequilla gaan. In de buurt van het dorpje stoppen we bij een winkeltje waar de ouders nog zakken vol met ijsblokje kopen en diverse dranksoorten. De wegen die we over gaan worden steeds stoffiger en ongelijkmatiger. En we vragen ons af waar we in hemelsnaam uitkomen. We steken een droge rivierbedding over en zien mannen bezig met metingen. Mogelijk wordt er een aanzet gegeven tot het aanleggen van een goed begaanbare weg? Want in deze buurt wonen de hele rijken wordt ons verteld. Achter enorme muren en hekken bevinden zich landgoederen die vele hectares groot zijn. Uiteindelijk rijden we door de poort van de eindbestemming en direct herken ik het van de foto’s die de kinderen eerder stuurden. We parkeren en helpen de gekochte waar uitladen en dragen het over aan het barpersoneel. We begroeten Jos en Gerda die ook niet meer als backpackers te herkennen zijn en gaan samen met de vader van Alonso het terrein verkennen. Zijn moeder heeft als de grote coördinator nog wat taken te doen. De kinderen dwalen elders.
Wat we zien, ziet er fantastisch uit. Vele zorgvuldig gedekte en versierde tafels met elk een parasol staan op een gedeelte van het grasveld opgesteld. Vlakbij het grote huis staat de bar, de basis van het keurig in uniform gestoken bedienend personeel dat regelmatig met een blad voorbij komt. Rechts van de bar is de plek van de dj en links van de bar loopt de tante van Alonso. Zij heeft een eigen cateringbedrijf en verzorgt met haar medewerkers het eten vandaag. Ik hoor dat zij vanmorgen om 6.00 uur aanwezig was. In een grote afgesloten kist liggen reepjes varken die in een rustig tempo dichtgeschroeid worden door brandende kooltjes. De heren en Gerda gaan kijken. Met z’n vieren lopen we naar de tuin iets verderop waar bomen staan, waarin voor ons onbekend fruit hangt. We maken een foto om dat later na te vragen.
De vader van Alonso vraagt of ik verder op het terrein de vechthanen wil zien. Ik herken het Engelse en Spaanse woord niet en begrijp niet wat hij bedoelt, we hebben google translate nodig om het te snappen. Ik twijfel, ik moet niets van vechtsporten met dieren hebben. Jhony verzekert ons dat niet te gaan zien, alleen de dieren zelf. En dat ook hij en zijn vrouw een hanengevecht nooit bijgewoond hebben en dat ook niet van plan zijn. Ik besluit mee te gaan, en dit stukje cultuur onder ogen te zien. Theo, Jos en Gerda en familieleden sluiten zich aan. We wandelen langs paarden waar de eigenaar danswedstrijden mee doet. Het paard ‘danst’ met een vrouw of man in een arena of bak. Dus niet als een Ankie van Gründsveen op de rug van een paard. Het klinkt leuk en onschuldig en plezierig om naar te kijken. Als de training ook diervriendelijk is, heb ik er niets op tegen. Dan komen we in het hanengebied, het typische hanengeluid komt ons al tegemoet. Jhony leidt ons langs de vele, vele hanen die allemaal in een aparte kleine kooi zitten die op en naast elkaar staan. Het is geen prettig gezicht, en dat wordt nog erger als ik zie dat van alle dieren de poten en de kontjes kaalgeschoren zijn en geen kam op de kop ontbreekt. Een ruimte verder zien we de kleine overdekte arena waar de dieren getraind worden en waarschijnlijk serieuze gevechten plaatsvinden. Jhony denkt dat de eigenaar met deze sport veel van zijn fortuin binnengehaald heeft. Het is goed dat ik het heb gezien en er iets meer van weet, maar ben blij als we het achter ons laten. Ik ben de enige niet. Ik weet dat in dit land ook de stierengevechten niet verboden zijn. Als ik dit later met de vrienden van Alonso aan de orde breng, trekken zij een afkeurend gezicht. Het doet me plezier dat zij, evenals de naaste familie van Alonso, hier niets van moeten weten.
We lopen terug naar het feest waar we het gastenboek bewonderen dat een nichtje van Alonso heel creatief voor het stel heeft gemaakt. Natuurlijk zetten wij er iets liefs in. Het boek ligt op een tafel die Sophie verder heeft ingericht als een soort van VVV kantoor van Nederland met in het bijzonder hun huidige woonplaat Gorinchem. Leuk bedacht, nu krijgen de gasten een goed idee van de plek waar hun vriend, neef, etc. gaat wonen met ‘zijn’ Sophie.
De bus is gearriveerd en we maken kennis met zo’n vijftig mensen die onze handen schudden en veelal omhelzen, blij kennis te maken met de ouders van Sophie. Onze basiskennis voor ontmoetingen komt ontzettend goed van pas, zodat we er aardig doorheen rollen. De grote hartelijkheid zorgt ervoor dat we ons geen moment ongemakkelijk voelen. Er worden drankjes en hapjes geserveerd en we maken nader kennis met verschillende mensen. Het stralende weer laat alles er geweldig uitzien en er hangt een fantastische sfeer. Sophie en Alonso lopen stralend rond.
We krijgen een teken dat het eten bijna geserveerd gaat worden, we nemen plaats aan de tafel vooraan bij zijn ouders, want nu, nu gaat het gebeuren…de speeches. Allereerst begint Alonso, hij is emotioneel wanneer hij zijn ouders en Vita, die hij als zijn tweede moeder ziet, bedankt. Lief pakt hij Sophie bij de hand. Dit is het officiële moment dat hij zijn land en zijn verdere familie gedag zegt. Zijn ouders zal hij minder zien. Voor een jongen die zo’n goede band met zijn ouders heeft, niet gemakkelijk. Het is fijn te weten dat de afgelopen drie jaar hebben aangetoond dat hij het aankan. Natuurlijk zijn wij blij te horen dat hij zich gelukkig met en gesteund door ons voelt. Zijn ouders geven en gaven al eerder aan, veel rust te ervaren bij de keuze van hun zoon, sinds ze ons kennen en zeker nadat ze ons vorige jaar bezocht hebben. Het vertrouwen is beslist wederzijds. Onze speech in het Spaans gaat goed en ongedwongen. De gasten reageren op de juiste wijze op de goede momenten, dus ze begrijpen wat we zeggen 😉 Jos en Gerda hebben de tekst in het Nederlands kunnen meelezen, de ouders geven we zowel de Spaanse en Nederlandse mooie uitvoering op papier.
Daarna is het tijd om heerlijk te eten en te drinken. Het smaakt voortreffelijk, alles is uitstekend verzorgd. Er worden veel foto’s gemaakt. Zelf loop ik ook met de camera rond en maak die foto’s waarvan ik denk dat het Alonso veel plezier doet. Theo filmt veel. En we worden voor veel foto’s gevraagd waar we écht op moeten.
Gezellig is het aan de tafel met Alonso’s vrienden. Of Alonso echt al zo goed Nederlands praat? Jazeker. Het is echt een leuk stel jongeren en we hopen ze nog eens in Nederland te ontmoeten. Op mijn vraag hoe het nu zit met die Europees ogende paspoppen, antwoordt een vriendin dat het klopt dat een Europese blanke huid een hogere status heeft, veel Peruanen graag blanker zouden zijn. Ik vind dat echt naar om te horen en ben blij met haar vervolg dat er wel sprake is van een kentering. Ik hoop het van harte, en dat bij een volgend verzoek veel paspoppen zijn vervangen door mooie Zuid-Amerikaanse exemplaren. Verder zijn de contacten luchtig met veel gelach. De tijd vliegt en voordat we het weten is het voor de gasten tijd om afscheid te nemen van Alonso en Sophie. Die nemen er de tijd voor, waarbij met name het afscheid met zijn zus hartverscheurend is.
De bus vertrekt richting Lima. Theo en Jos gaan nu ook met de bus mee, Alonso en Sophie vertrekken alleen, zij hebben een overnachting in een speciale suite gekregen van een vijfsterren hotel. Susana ziet er nog op toe dat alles naar behoren geruimd wordt en dan vertrekken wij ook. Gerda en ik rijden met de ouders mee. Onderweg stopt Susana bij een kraampje waar haar lievelingsvrucht verkocht wordt, de cherimoya, waar wij daarna in de auto van proeven. Echt heerlijk! Al is het wel een geklieder met de grote pitten, gelukkig biedt een aanwezige toiletrol in de auto de oplossing daarvoor.
Bij thuiskomst zijn Jos en Theo er al. Omdat de ouders nog even naar hun dochter en schoonzoon willen die vandaag, voorafgaand het feest, de sleutel van hun nieuwe huis hebben gekregen, zitten wij een tijdje met oma die alleen Spaans spreekt. Het wordt een vrolijk gesprek met ons beetje Spaans en google translate. Oma is een bijdehante vrouw van tachtig die het leuk vindt om met ons te spreken, al is het met handen en voeten.
Als de ouders terugkomen brengen zij Jos en Gerda terug naar hun hotel en gaan Theo en ik naar boven. Het was een prachtige, mooie, emotionele, waardevolle dag.