Jos en Gerda zijn al uit het hotel opgehaald als Theo en ik beneden komen. Het hotel mag dan wel vlakbij zijn, het verblijf valt tegen, het is er ongezellig en, heel belangrijk, er is geen wifi. Dus is dit gisteravond afgesproken.
Vandaag, onze laatste volle dag in Peru, gaan we naar Pachacamac waar een archeologische vindplaats te zien is met bouwwerken uit de periodes voor en na de Inca’s. Maar eerst gaan we uitgebreid brunchen. Wederom is dat verzorgd met heerlijke sapjes, broodjes, kaasjes en ander lekkers. De peuter kleinzoon is er ook, hij gaat vandaag met ons mee zodat zijn ouders hun handen vrij hebben voor het nieuwe huis. Ook de oma van Alonso gaat mee.
Zodra de maaltijd genuttigd is worden de spullen gepakt en verdelen we ons over twee auto’s. Het is een klein uurtje rijden naar de plek ten zuidoosten van Lima. We komen aan op een groot open zandkleurig gebied met veel parkeerruimte, vlakbij de ingang van het museum. De zon schijnt ook deze dag volop in een prachtig blauwe lucht. Na de kaartjes gekocht te hebben komen we eerst in het overdekte gedeelte terecht. Hier zien we veel restanten van de Wari-cultuur, van voor de Inca’s. Zeker op het gebied van keramiek zie ik prachtige fantasierijke kunststukjes in vitrines staan. Archeologen vermoeden dat Pachacamac een pelgrimsoord is geweest. Later hebben de Inca’s deze plek uitgebreid. Leuk is dat de oma van Alonso de rol van gids op zich neemt en vooral Sophie veel vertelt. Die kletst al aardig Spaans en het is leuk om te zien en te horen hoe dat tussen die twee gaat.
We pauzeren buiten even waar de ouders van Alonso met hun kleinzoon al op ons wachten. We lopen terug naar de auto’s. Om het buitengebied van het museum te bekijken is die echt nodig. We rijden de route die met pijlen is aangegeven en worden direct teruggefloten als we daar per ongeluk van afwijken. Om ons heen is het stoffig en alles zand met hier en daar ruïnes. De kleur van de grond, de lucht erboven en de sfeer doet me onwillekeurig denken aan Karnak in Egypte, verder houdt de vergelijking op. We stoppen op een plek waar de auto geparkeerd kan worden. Aan onze linkerkant is een oude plek die met klimwerk te bereiken is. Aan de rechterkant hebben we een weids uitzicht over een oud gebied, waarvan ik me afvraag wat daar nog onder te vinden is. Er wordt namelijk nog steeds veel onderzoek gedaan. Binnen was een kaart te zien waarop grote begraafplekken aangeduid werden. Een begraafplek hier misschien?
Het kleine neefje van Alonso blijft met zijn grootouders beneden, oma besluit met ons mee te gaan. Met respect kijken we toe hoe de tengere tachtigjarige begint met de klim naar boven. Soms hand in hand met Alonso waar ik mooie foto’s van maak. Voor hem, voor haar. Hoe vaak zullen ze elkaar nog zien, vraag ik me af… Maar ook zonder hulp klaart oma, schijnbaar moeiteloos, de klus. Ze toont ons haar onafhankelijkheid, haar doorzettingsvermogen en de kracht die ze heeft.
Van de restanten die we hier zien is ons niet helemaal duidelijk waar alles precies voor gediend heeft, maar de vergezichten met de Stille Oceaan op de achtergrond zijn prachtig. We komen door een soort van rondwandeling via de andere kant terug. In de verte zien we de wachtenden beneden en dalen af. Hier stappen we weer in de auto’s en verlaten Pachacamac.
De familie wil met ons uit eten en we rijden naar een buitenverblijf verderop waar we op een soort van cowboy locatie aankomen. Die associatie heb ik direct door de tuinbroeken en de geruite overhemden van het personeel dat ons bij binnenkomst op het terrein welkom heet en we snel als bedrijfskleding herkennen. Met het bedrijfslogo Kusina, ik maak daar snel twee woorden van en we hebben vermaak. Jammer, jammer dat ik een koortslipje heb. De foto’s kunnen zonder besmetting gemaakt worden. Als we het restaurant binnenkomen horen we panfluitmuziek en zien we de afloop van een gezellig feestje rond een eenjarige. Het is goed bevolkt, maar dat verandert snel. Voor Peruaanse begrippen eten we laat, het is rond 17.00 uur. De ouders van Alonso bestellen een tafel vol met van alles en nog wat dat we echt geproefd moeten hebben. En er is bier en wijn en niet-alcoholische drank. Ons wordt uitgelegd wat het is, en we eten echt heerlijk. Ook hier is een vegetarische menu geen enkel probleem. Tijdens de autorit hier naartoe is het peuterjongetje in slaap gevallen en ligt heerlijk in zijn autostoeltje tussen zijn opa en oma in, hij slaapt de hele maaltijd door. Ons gepraat, gelach, de geluiden van het restaurant, het deert hem niet. Pas tegen de tijd dat we opstappen wordt hij wakker.
Het is begin in de avond en we zijn de laatste gasten, het restaurant sluit na ons. We rijden terug naar de woning. De ouders brengen het neefje naar huis en wij regelen online het inchecken voor morgen. Daarna brengt Alonso, Jos en Gerda naar hun hotel. Heel vreemd om te beseffen dat we morgen naar huis gaan. Theo en ik gaan op tijd naar boven. Morgen zal een lastige dag worden. Afscheid. Alonso die gaat emigreren.